С а д р и д д и н а й н и й э с к и м а к т а б

бир кеча келиб Ойшабибнникига қўнмаса уйқуси келмас эдн.
Ойшабиби касалланиб, тўшакдан тура олмайдиган бўлганидан
кейин Шарифнинг онаси унинг олдндан қи.мирламадн, ўлганидан
кейин энгагини боғлади, кўзларини юмдирди, қўл-оёқларини
узатиб боғлади, ювиш, кўтаришга ёрдамлашди, азага бошчилик
қилди, ҳозир Ойшабибининг ўлиги мозорга узатилгандан кейин,
у Гулбибининг рўбарўсига ўтириб уни юпатмоқда, унга ўз ёрдами-
ни таклиф этмоқда эди. Бу уйга қишлоқ хотинларидан ҳам бир
нечадари йиғилган эдилар, улар Ойшабибининг ўлиги кўтарила-
ётганда, ўз ўликларини эслаб бир оз дод-фарёд қилиб йнғлаган
бўлсалар ҳам, ўлик мозорга узатилгандан кейин тинчланиб, ўзаро
гаплашмоқда эдилар. Буларнинг бири эрининг юриш-туришидан
нолир, бири куёвининг ноқобиллигидан зорланар, учинчиси
қизининг бахтсизлигидан ҳасратланарди, бошқа бириси кундош
аламидан шикоят қиларди... Бу орада Ойшабиби билан Гулбп-
бига алоқадор сўз шу бўлдики, бпри деди:
— Мен Ойшабибининг ўлиги кўчада қолар деб ўйлаган эдим,
ҳолбукп, жанозага бой хотинларннпкидан кўнроқ одам ниғилди,
.обути қўлдан қўлга тегмади.
Бошқа бир хотин унннг сўзларини тасдиқлаб:
— Кўчага қаранг,— деди,— қишлоқнинг бутун катта-кичигн
фотиҳахонликка йиғилган. Орифбойнинг хотини ўлганда бунинг
ярмпча ҳам одам йиғилмаган эди.
Учинчи хотин:
— Буларнинг бариси бойнинг юз-хотири,— дея халқнинг кўп
йиғилганига сабаб кўрсатди.
— Қайси бойнинг юз-хотири?— деб сўради бошқа бириси.
— Қайси бой бўлар эди, қишлоқнинг устуни ҳозир Арбоб
Камол-ку.
— Ойшабиби ўлигининг Арбоб Камолга нима дахли бор?
— Дугона, сен дунёдан бутунлай хабарсиз экансан-ку, Арбоб
Камол Гулбибини ўз ўглига айттириб қўйган, шу икки-уч кун