С а д р и д д и н а й н и й э с к и м а к т а б

орасида тўй бўлиб қолади.
— Бу иш қачон бўлган? Нима учун шу чоққача ҳеч ким эшит-
маган?
— Шу кун, Ойшабиби жон бергач бўлган.
— Ўликни қўй, тутхўрлик қил, денг-а
1
1 «Мурдая мон, тутхўрий кун» деган тожикча мақолнинг таржнмасн. (А.)
92
www.ziyouz.com kutubxonasi

---

— Хоҳ тутхўрлик цилу, хоҳ қилма, бўлар иш бўлган...
Кун ботишга яқннлашди, офтобнинг кенинги шуъласи қаб-
ристонга ёқилган чироғдек девор бошлари дарахт шохларига
қайгу аралаш бир ёруғлик сочар эди. Фотиҳахонлар ҳам бирин-
сирин Ойшабиби ҳовлиси олдидан туриб кета бердилар. Энг кейин-
да қолган Арбоб Камол билан имо.м ўринларидан туриб азахона
эшигига келдилар.
— Раҳматли Ойшабибини кўмиб келдик, сизлар ҳам ўз уйла-
рингга 
тарқалинглар,— деди 
имом 
азахонадаги 
хотинларга.
Хотинлар наранжиларини ёпиниб кета бошладилар.
Уйда Гулбибидан бошқа киши қолмади.
— Сен ҳам менинг уйимга бор, қизим, унда онангнинг олди-
да ётарсан,— деди имом Гулбибига.
—
 
Тез бўл, қизим! Шом ҳам яқинлашди, сени уйга қўйиб,
тезроқ мачитга боришим керак.
Гулбиби яна жавоб бермади.
— Ухлаяпсанми? Ё уйғоқми? Тез бўл, кеч бўлди деяпман.
Ўлик ювилган уйга чироқ ёқиб чиққан Шарифнинг онаси
бу кейинги сўзни эшитди:
— Бибисининг биринчи кечасини ўтказмасдан қаёққа бора-
ди? Бу ерда чироқ ёқиш, азадорлик қилиш керак,— деди.
— Ёш бир қиз,— деди имом,— янги ўлик чиққан уйда ёлгиз
қандай ётади? Чироқ бўлса ўзи ёта беради, унга қоровул керак эмас.
— Гулбиби бу уйда ёлгиз эмас. Ойшабиби ўлган бўлса, унйнг