Reşat Nuri Güntekin’in Eserleri

Kuşadası, 7
Şubat
İhsan Bey’in yarası tehlikeli değilmiş, bir aya kadar kendini 
toplayabilirmiş. Fakat sağ kaşının üstünden başlayarak çenesine kadar 
bütün yanağını kaplayan yara onu korkunç bir surette çirkin bırakmış. 
Hayrullah Bey, sargıları değiştirirken yanında bulunmuyordum. 
Yüreğim dayanamadığı için değil, -çünkü her gün yaranın bundan çok 
daha fenalarını görüyorum- fakat benim bakışımın ona, korkunç yarasına 
dokunmuş bir bıçaktan daha fazla ıstırap verdiğini gördüğüm için... 
Zavallı adam, ne çehre ile hastaneden çıkacağını biliyor, açıktan 
açığa bir şey söylemediği halde, derin bir ümitsizlik içinde bulunuyor. 
Hayrullah Bey: 
-Biraz daha gayret delikanlı, yirmi güne kadar dipdiri ayağa 
kalkacaksın, dediği zaman, adeta telaşa düşüyor. 
Yaralının bugünlerini hoş geçirmesi için kalbimin bütün şefkat 
kabiliyetini sarf ediyorum; bazen yatağının başucunda kitap okuyorum, 
hatta, masal bile söylediğim oluyor. 
Evet, biçarenin hiçbir şey söylemediği halde daima çirkin kalmak 
azabından bir dakika kurtulamadığı o kadar belli ki... 
Bazen gizli teselliler icadına çalışıyordum. Büsbütün başka 
şeylerden bahsediyor gibi görünerek yüz güzelliği kadar dünyada 
lüzumsuz, hatta muzır bir şey olmadığı, asıl güzelliği ruhta, gönülde 
aramak lâzım geldiğini söylüyorum. 
Kuşadası, 25
Şubat
İhsan Bey, ümit ettiğimizden az zamanda iyi oldu. Bu sabah sütlü 
çayını götürdüğüm zaman, onu giyinmiş buldum. 
downloaded from KitabYurdu.org

---

329 
Bir sene evvel Abdürrahim Paşa’nın bahçesinde tesadüf ettiğim 
parlak elbiseli, güzel ve mağrur çehreli erkânıharp yüzbaşısı gayri 
ihtiyari gözümün önüne geldi. 
Binbaşı üniformasının yakası içinde incecik boynunu yana doğru 
meylettiren, yüzündeki yara yerinden, bir ayıp gibi utanan hasta asker, o 
güzel, mağrur erkânıharp zabiti miydi? 
Teessürümü galiba gizleyememiştim. Onu, başka bir şeyle tevil 
etmeye çalışarak yalandan darılmaya başladım: 
-İhsan Bey, bu yaptığınız adeta çocukluk, daha tamamıyla iyi 
olmadan niçin giyindiniz? dedim. Gözlerini önüne indirdi: 
-Yatmak daha ziyade hasta ediyor da ondan, diye cevap verdi. 
İkimiz de susuyorduk. O, hırçın asabiyetini gizlemeye çalışarak: 
-Artık gitmek istiyorum, bir şeyim kalmadı, tamamıyla iyi oldum, 
diye ilave etti. 
Yüreğim merhametten eziliyordu, renk vermemek için, şakaya 
vurdum: 
-İhsan Bey, görüyorum ki, beni dinlemeyeceksiniz. Yine asker 
inadınız uyandı. Fakat, şunu haber vereyim ki, ben, şimdi fitnelik 
etmeye gidiyorum. Doktorunuza her şeyi haber vereceğim, sizi iyice 
paylasın da görürsünüz, dedim. 
Tepsiyi bırakarak acele acele dışarıya çıktım. Fakat doktoru 
görmeye gitmedim.