Reşat Nuri Güntekin’in Eserleri

Kuşadası, 28 Ocak
Bu sabah, hastaneye geldiğim vakit ağır yaralı dört zabit 
getirildiğini haber aldım. Hastabakıcılar, Hayrullah Bey’in beni aradığını 
söylediler. Ne vakit nazik bir ameliyat yapacak olsa, beni yanında 
istiyor: 
-Sana, böyle şeyler göstermek doğru değil, ama, küçük, elinden iş 
gelecek adam yok, beni kızdırıp bağırtıyorlar, ne yapacağımı 
şaşırıyorum, diyor. 
Çarşafımı attım, acele acele gömleğimi giydim. Fakat, ben 
downloaded from KitabYurdu.org

---

327 
hazırlanıncaya kadar ameliyat bitmişti. Yaralıyı sedye içinde yukarıya 
gönderiyorlardı. 
Hayrullah Bey, beni yanına çağırdı: 
-Küçük, dedi. Ehemmiyetli bir terzilik ettik: “Ameliyata terzilik 
diyor.” Genç bir erkânıharp binbaşısı. Bir bomba, sağ kolu ile yüzünün 
bir tarafını berbat etmiş, kendi odamı verdim. Artık, onunla sen meşgul 
olursun. Çok büyük ihtimama ihtiyacı var. 
Konuşa konuşa odaya girdik, yatakta yüzü, kolu sargılar içinde 
sessiz bir insan yatıyordu. Doktorla yanına yaklaştık, yalnız yüzünün sol 
tarafı bir parça görünüyordu. Bu çehre bana yabancı değildi. Fakat bu 
yüzü bir türlü bulup çıkaramıyordum. 
Hayrullah Bey, yaralının sol nabzını tutmuştu. Yüzüne doğru 
eğilerek iki kere: 
-İhsan Bey, İhsan Bey! diye seslendi. 
Birdenbire zihnimde bir şimşek çaktı. Ç.’de Abdürrahim Paşa’nın 
evinde tanıdığım erkânıharp yüzbaşısı idi. Bir adım geri çekildim; 
odadan çıkacak, bir daha beni bu yaralı zabiti yanına göndermemesini 
doktordan rica edecektim. Fakat hasta, gözlerini açmış, beni görmüştü. 
Tanıdı, lâkin ben olduğuma ihtimal vermedi. Yaralandığı günden beri, 
kim bilir, kaç defa kendini kaybetmiş, hastalığı, ateşi, ona ne çılgın 
rüyalar vermişti? Evet, dalgın gözlerin bakışlarından anladım ki, ben 
olduğuma ihtimal vermedi, bembeyaz dudaklarında, hafif bir 
gülümsemeyle tekrar gözlerini kapadı. 
İhsan Bey! Bir zaman evvel çocukluğumdan, beni müdafaa eden 
bir babam, bir kardeşim, bir... Bildiğim olmamasından istifade etmişler, 
beni gece âlemlerine sürüklemişlerdi. 
Yüreğimde, sürgüne gönderilen bir adi sokak kadını zilletiyle elimi 
suçsuz yüzüme kapayarak şehirden çıkıyordum. Dünyayı baştan başa bir 
zulüm, kendimi o zulme baş eğmekten başka çaresi olmayan bir sefil 
gibi göründüğüm gibi o günde beni müdafaa ettiniz, mesleğinizi, 
downloaded from KitabYurdu.org

---

328 
istikbalinizi tehlikeye koymak, hatta belki ölmeyi göze alarak 
mürüvvetini gösterdiniz. 
Madem ki hazin bir tesadüf, bugün bizi karşı karşıya getirdi, sizden 
kaçmayacağım, bu ümitsizlik ve acı günlerimizde bir küçük kız kardeş 
gibi kendimi hizmetinize vakfedeceğim.