Reşat Nuri Güntekin’in Eserleri

Kuşadası, 26 Aralık
Bir aydan beri Hayrullah Bey’in yanında hastabakıcıyım. 
Muhabere devam ediyor, hastaneye gelen yaralı kafilelerinin ardı arkası 
kesilmiyor. İş o kadar çok ki... Bazı geceler evime bile dönemiyorum. 
downloaded from KitabYurdu.org

---

325 
Dün gece geç vakte kadar ağır yaralı bir ihtiyar yüzbaşı ile meşgul 
olmak lâzım gelmişti. Sabaha kaşı yorgunluktan bitap düşmüş, ecza 
odasındaki bir koltuğun içinde uyuklamıştım. 
Omuzlarıma hafif bir elin dokunduğunu hissettim; gözlerimi açtım, 
Doktor Hayrullah Bey’di. Benim üşümemden korkmuş, uyandırmamaya 
çalışarak üstüme ince bir battaniye örtmek istemişti; pencereden giren 
hafif seher aydınlığı içinde daha solgun ve yorgun görünen mavi 
gözleriyle gülümsedi: 
-Uyu küçük, rahatsız olma, dedi. 
Bu dakikada, bu şefkat, bana öyle tatlı geldi ki... Bir şey söylemek, 
minnetimi anlatmak istiyorum. Yorgunluk, uyku galebe etti, dalgın 
dalgın gülümseyerek tekrar uyudum. 
İki büyük kusuruna rağmen, bu ihtiyar doktoru çok seviyorum. 
Bunlardan biri kaba kelimeler kullanması. Gerçi etrafındakiler de buna 
hak kazanacak münasebetsizlikler yapıyorlar ama, bu da sebep olur mu 
ya? Bazı ağzından öyle şeyler çıkıyor ki, yanından kaçıyorum. Günlerce 
yüzüne bakamıyorum. Mamafih, kabahatini kendi de biliyor, 
-Aldırma küçük, bunların irapta mahalli yok, askerliktir, diyor. 
Hayrullah Bey, kabahatlerini, saf pişmanlıklarını, sevimli 
mahcubiyetleriyle affettiren, hatta hoş gösteren çocuklara benziyor. 
İkinci kabahati bundan daha büyük. Bu kaba saba adamda 
anlaşılmaz bir nicelik var. İnsanın kendine bile itiraf edemediği en 
olmayacak şeyleri öyle ustalıkla ağzından alıyor ki... Mesela, benim 
kimseye söylememek için o kadar çalıştığım sergüzeştimin büyük bir 
kısmını biliyor. Bunları nasıl söyledim. Kendim de farkında değilim. 
Ara sıra sorduğu tek tuk suallere kuru cevaplar vermekten başka bir şey 
yapmamıştım. 
Halbuki o, bu sözleri bir araya toplaya toplaya bütün bir hikâye 
meydana çıkardı. 
Doktorun kimsesi yok, yirmi beş sene evvel evlenmiş, dokuz ay 
downloaded from KitabYurdu.org

---

326 
sonra karısı tifodan ölmüş. O vakitten beri bekâr kalmış, kendisi 
Rodosluymuş, fakat Kuşadası’nda da bazı emlaki var. Miralaylık 
maaşına herhalde ihtiyacı olmayan bir adam. Çünkü onun birkaç mislini 
hastalara sarf ediyor. Mesela bir gün evvel, yaralı bir neferin 
memleketinden gelen mektubunu okumuştum. Neferin ihtiyar anası, 
sefaletlerinin son dereceyi bulduğunu, çocukların açlıktan, sokaklara 
döküldüklerini yazıyordu. Yaralı, bu mektubu dinlerken derin derin ah 
etti. 
Hayrullah Bey, yanımızdaki yatakta bir askeri muayene ediyordu. 
Birdenbire bu biçare nefere döndü: 
-Çok memnun oldum, neyinize güvenir de böyle alay alay 
yumurcak çıkarırsınız ortaya? dedi. 
Bu zalim alay, ok gibi yüreğime saplanmıştı. Münasip bir vakitte 
bunu ihtiyar doktora söyleyecektim. Fakat o, bana daha evvel bu 
meseleden bahsetti: 
-Küçük, belli etmeden o ayının anasının adresini al, beş on lira 
gönderelim, dedi. 
Öyle anlıyorum ki, bu ihtiyar doktor, ne para için ne de bir vazife 
fikriyle askerlik ediyor, onun bir iptilası var: “Sevgili ayıcıklarım” 
dediği biçare neferlere muhabbet! Fakat bilmem niçin, bu muhabbeti, 
utanılacak bir şey gibi daima gizlemeye çalışıyor.