Раќим соли бођдонли

«Раҳмат, хатингизни олдим. Мен учун қайғурмай қўя қолинг. Сизни бунчалик деб ўйламасдим. Майли, ўзингизга ўхшаган қўлига қора юқмасни топарсиз. МАЛОҲАТ»
деб хат ёзибди. Нима қиларимни билмай, яна гаранг бўлиб юрдим. Хат ёзишни тўхтатмадим. Охири ундан, келишига бир ойлар қолганида:
«Абдухолиқ ака, бунча ҳам озор чекманг. Ёшлик севгиси киши қанчалик кўнгли ранжиб, араз юрса-да, яна яраштирар экан. Кутинг, тез кунда бориб қоламан.
Хат ёзувчи: севгилингиз, бўлажак механизатор МАЛОҲАТ»
деган хат олдим. Кўнглим таскин топди. Лекин унинг бу ишни бошқариб кета олишига ишона олмай юрдим.
Њқишни битириб келди-ю, «ХВС – 1,2» машинасига ўтириб олди. Терим тугаши билан биз тўйни ўтказдик. Лекин у тиниб-тинчимади. Тўй ўтгач, тракторни миниб, шудгор қилишга тушиб кетди. Кўклам келиши билан чигит экишга киришди, чигит униб чиққач, ишлов… борингки, унда сира тиним йўқ.
Ҳа, ўтган йили машинада бир юз эллик тонна пахта териб, мажбуриятини ошириб бажарган эди. Уни звено бошлиғи қилиб сайлашди. Иши яна кўпайди. Яқинда пахтакор хўжаликлардан биридаги ёшларнинг вилоятдаги ёш пахтакорларга Очиқ хати муҳокама қилинди. Шунда Малоҳат яна қўшимча мажбурият олди. Унинг аҳди бу йил икки юз тонна пахта териб бериш.
Шунақа. Унинг эл дардида тиниб-тинчимаслиги менга ҳам хуш ёқади. Чунки, у мендан ғолиб чиққан эди. Кулгимнинг боиси ҳам ўша вақтдаги ўзимнинг қарашимдан, дўстим!
- Кўп гапириб, чой ҳам эсдан чиқибди.
Абдухолиқ ўрнидан туриб эшикка йўналди, унинг айтган ҳаётий саргузашти мени хаёлга чулғади… Кўз олдимда йўл четидаги эгатда юрган барваста трактор ва ундаги, аввало менга унча сезилмаган, ҳозир эса, гўё кўзлари чақнаб турган, меҳнатга жон-дили билан берилган жасур қаҳрамон қиз гавдаланди.
- Ассалом!..
Майин овоз хаёлимни бўлди. Қаршимда хаёлимда тасаввур қилаётганим пахтазор лочини кулимсираб турарди.
- Салом, ҳорманг!.. – ўз хаёлпарастлигимдан ҳижолат бўлиб, у билан сўрашдим.
Жувоннинг юзлари қуёшда тобланиб, гулгун қизарган, ғарқ пишган анорни эслатарди. Унинг туриши, ўтли боқиши тасаввуримни ўзгартириб юборди. Комбинзон кийган ҳолати самога учишга тайёрланган космонавтни эслатарди. Ҳа, кўзлари «учмасам ҳам кемани учиришда ҳиссам бор» дегандек мағрур боқарди.
Малоҳат мен билан саломлашгач, комбинзонини ечиб, эрига қарашгани ташқарига чиқди.
- Ўз ёринг билан фахрлансанг арзийди, дўстим, - дедим ўз-ўзимча, Абдухолиқ ёнимда бўлмаса-да.
Бу оила ҳаёти бугунги завқимни янада оширди. Юрагим фахр ва қувонч билан ёнарди.