Qozoqboy yoldoshev, valijon qodirov, jalolbek yoldoshbekov

Har qandayin bandaga ham kerakdir sirdosh, Senga ko‘ngil ochsam bo‘lar...
Sartarosh: Qulluq, Hazratim!
Temur: Gap yurarmish, go‘yo Temur tabassum qilmas, Go‘yo menga xursandchilik, shodlik begona. Har qadamda bilintirmay og‘u sochguvchi Mansabparast, g‘ayur, battol, o‘g‘ri, firibgar, Xushomadgo‘y kimsalarni mahram sanaymi?
Yo ularga yaltoqlanib, tabassum aylab, Ko‘ngullarni ovlash uchun muqom qilaymi? Odamzotni bir daqiqa bejilov qo‘ysang G‘ajib tashlar, yeb bitirar bir-birlarini. Qo‘ni-qo‘shni uluslarning hukmdorlari Shamshirimdan qo‘rqadilar, shonimdan emas. Sartaroshsan, mana senga boshimni egdim. Biroq meni afv etgaysan, tiz bukolmayman... Sartarosh: Oyog‘ingiz shikast topgan muhorabada,
Shu boisdan afv etadi sizni qulingiz.
Temur: Biroq uzoq kechmishimni solding yodimga,
Men onamdan shamshir bilan tug‘ilmagandim. Kesh shahrining sarhadida, Voha bag‘rida Xo‘ja Ilg‘or degan joy bor.
Sartarosh: Olam biladi!
Temur: Ko‘kka boqib, adirlarda yayrardim shodon, Bahor chog‘i sel toshqini, turfa chechaklar Xo‘p g‘aroyib tuyg‘ularni tuhfa etardi. Yulduzlarga boqib goho baytlar bitardim.
Shoir ahli g‘azallarin qog‘ozga yozsa,
Men she’rimni o‘chmas qilib shamshirga o‘ydim. U bitikning mazmuni shul: “Kuch - adolatda!” Yosh boshimdan qismat menga qilich tutqazdi. Chingiziylar mo‘r-malaxday bosgan bir paytda, Necha-necha sher yurakli barlos yigitlar Yovlariga yem bo‘lganda boshi birikmay,
Tog‘-u toshda sang‘ib yurgan erksevarlarni