Qozoqboy yoldoshev, valijon qodirov, jalolbek yoldoshbekov

(romandan parchalar)
Mirzo Ulug‘bek qirmizi poyandoz to‘shalgan xiyobondan ohista yurib orqaga qaytarkan, darvozaning yonida oq ko‘pikka cho‘milgan bir necha otlarni ko‘rdi. Koshonadan chiqqan shahzoda Abdulaziz bi­lan qo‘lida maktub ushlagan shayxulislom Burhoniddin shosha-pisha unga tomon yurishdi.
“Tag‘in noxush xabar!” — xayolida dedi Mirzo Ulug‘bek.

• 
  Qayda yuribsiz, hazratim? — dedi shayxulislom hansirab. — Amir Iskandar barlosdan chopar kelibdur.
  
• 
  Tag‘in ne mujda? — Mirzo Ulug‘bek to‘xtab nomaga qo‘l cho‘zdi. Bir parcha sariq qog‘ozga pala-partish yozilgan nomada amir Iskandar shahzoda Abdullatifning hirovul¹ qo‘shinlari pistirmadan chiqib, uning qalb² qo‘shinlariga hamla qilganini yozgan edi. Amirning xabar berishicha, shahzodaning qo‘shinida fillar ham bor. Bu fillar uning suvoriylariga dahshat solgani boisidan u dorussaltana tomon chekinmoqni lozim ko‘rgan...
  

Mirzo Ulug‘bek ko‘zlarini nomadan uzib, o‘g‘li bilan shayxul- islomga qaradi. U endigina koshona yonida turgan bir guruh saroy mahramlariga ko‘zi tushdi. Mahramlar orasida jiyanlari: shahzoda Abdulla bilan Abu Said Mirzo ham turar, zarbof to‘n ichidan suvoriy sovut, boshlariga tilla hoshiyali dubulg‘a kiygan bu ikki shahzodaning ham ko‘zlarida taraddud, harakatlarida toqatsizlik sezilib turardi.
Mirzo Ulug‘bek jo‘rttaga ovozini ko‘tarib:

• 
  Shahzoda lashkari yurish boshlabdur, — dedi. — Lash- karlarida fillar bor ermish.