«turon-iqbol»

Ilk qadam
eng zarur saboqlar ekan. Uni bir vaqtning o‘zida bitta insondan 
oldim. Sizdan! Eng ko‘nglimga yaqinimdan. Va endi amin-
manki, ko‘nglimizdagi chuqur jarohatlarni, uning to‘riga chiqarib 
qo‘yganlarimizdan olarkanmiz.
– Hmm, demak, mendan xafa ekansan-da. Vaziyatimni tu-
shunib turibsan deb o‘ylagandim, – dedi yigit biroz qizishib. 
Qiz yigit aytayotgan “vaziyat”ni aqlan tushunib yetgan bo‘lsa 
ham, qaysar ko‘ngli buni tushunishni istamasdi. U takror va 
takror isyon qilar, turli savollar bilan qiynardi. Yigitning jo‘ngina 
qilib “Mendan xafa ekansan-da” deyishi uning battar jahlini 
chiqardi. Xafa bo‘lish shunchalar oddiy so‘z ekanligini uning 
og‘zidan eshitib bildi. Ko‘nglidan o‘tayotganlarini iloji boricha 
vazminlikka o‘rab javob qaytardi:
– Yo‘q, xafa emasman. Va’da berib uni ustidan chiqolma-
ganlardan yo bir ishga astoydil kirishib kutilgan natija bo‘lma-
sa xafa bo‘linadi. Sizga nisbatan hozirgi hissiyotlarimni xafa 
bo‘lishlar ifodalashga ojiz…
– Unda savolni to‘g‘ri beray. Endi meni sevmaysanmi yo 
nafratlanasanmi?
– Yeng yomoni ham shu. Sizdan nafratlanib bo‘lmaydi. 
Chunki, hayoti o‘z qo‘lida bo‘lmagan insondan nafratlanib ham 
bo‘lmaskan. Endi men so‘rayman. Bu gaplarim sizni xafa qilib 
qo‘ymadimi?
– Yo‘q. Sen hozir nima desang ham haqsan. Odamzod 
oldinda kelar kunini bilmaskan. Lekin bir narsani hech qachon 
unutma. Seni doimo sevaman…
Ularning gaplari allaqachonlar tugagan. Lekin telefonni 
o‘chirishga ikkisi ham shoshmasdi. Yigit bilardiki, qiz qaytib 
qo‘ng‘iroq qilmasligini, o‘zi esa bunga endi haqqi yo‘qligini.
Tun yarmidan oqqanda yulduzlar g‘ujg‘on o‘ynagan, tiniq 
osmondan yomg‘ir yog‘di. Yoz yomg‘iri… Qayerdandir adashib 
kelgan yomg‘irli bulut safarini tez yakunladi. Buni ba’zi bedor-
largina bilishmagan bo‘lsa, shirin uyqudagi odamlar sezishmadi. 

---

54