Айтматов Ш. боранлы бандирги

турма? Аўа, еле суўық қыс та, сақылдаған боран да бо-
лады. Бирақ, сизлер бәҳәрдиқ келетуғынын да умытпа-
нызлар.
Мен гүжим түбинде сарғайған гүзги жапрақлардыц
сылдырлысын тыцлап, узақ ўақыт турдым. Терек 
жа-
нындағы салма 
тазаланып, қайтадан 
қазылған екеч.
Дөгеректи босатқан кетпенниц—Дүйшенниц кетпениниц
пзлери еле ап-анық болып жатыр. Салмада болса тынық
суў толып тур екен. Оныц үстннде гүжимниц түскен сар-
гайған жапырақлары қалқып жүр.
Дөц үстинен жацасалынған меткептиц боялған қа-
нылтыр төбеси көринеди. Ал, бизиц баяғы гөне мекте-
бимизднц кесегин де табыў қыйын.
Мен төменге түсип, жолға шықтым да гезлескен бир
арбаға минип, станцияга қайтып кеттим.
* * *
Урыс питип, елимнз женнске жетти. Халық енди аш-
шы бахыт дәмин де татып атыр: жас балалар әкесиниц
урыстағы сумкасын мойнына асып алып, мектепке қат-
нап жүр. Еркеклер атыз жумысына қайтып келди. Же-
гир қалған солдат ҳаяллары көз жасы таўсылғанша жы-
ласып, илажсыздан тәғдирге қайыл болды. Еле жақын-
ларын күтнп жүргенлер де аз емес еди. Өйткени, ҳәмме
бирдей үпге қайта алмады ғой.
Мен де Дүйшенниц өли-тирисин биле алмадым. Қа-
даға келген жерлеслерим оны хабарсыз 
жоқ 
болды,
Аўыл Советке усындай қағаз келди деп айтысады.
—Мүмкин, өлген де шығар,—дейди 
олар,—ўақыт
болса өтнп баратыр, ал оннан еле хабар-атар жоқ.
Демек, муғаллимим енди қайтып келмейди деп ойлай-
туғын едим, мен күн сайын.—«Станциядағы ядтан шық-
пайтуғын сол бир күннен кейин бизиц көрисиўимизге
мүмкиншилик болмай-ақ қойды».
63
www.ziyouz.com kutubxonasi

---