Айтматов Ш. боранлы бандирги

қа келиўин күтип жүргенимди айттым. Бирақ, ол жуўап
қайтармады. Соныц менен бизнн хат алысыўымыз 
да
үзилди. Мениц оқыўыма кесент бермепин деп ол жуўап
қайтармаған ғой деп ойлайман. Мүмкин басқа да се-
беплер болды ма екен? Соны ойлап, сол күнлери қан-
шелли азапландым десециз-ши!..
Биринши диссертациямды Москвада жақладым. 
Бул
мен ушын үлкен жецис еди. Бирақ, сонша жыл даўамын-
да аўылға барыўыма мүмкиншилик болмай-ақ 
қойды.
Буған қыйланып, қапа 
болып жүргенимде кешикпей
\рыс та басланып кетти. Гүз айларыныц ақырынла Мос-
квадан Фрунзеге киятырып, муғаллимим шығарып сал-
ған баяғы кишкене станцияда поездан түстим. Бахтыма
қарай бизиц аўылға баратуғын арба да 
тез табылып,
дәрриў спған миннп алдым.
О, туўылған жер, сени урыс ўақтындағы аўыр күнлер-
де көриўиме туўра келди. Жанадан пайда болған көпир-
лерге қарап, қаншелли қуўансам да қурғыр 
урыс ке-
ўилди қатты муцайтады.
Аўылға жақынлаған сайын тынышсызланып киятыр-
ман. Алыстан таныс емес жаца көшелерге, бағларға қа-
дала қарайман. Бурылып, баяғы 
бизиц мектеп турған
дөц үстине қарағанымда қуўаныштан жүрегим қанасы-
нан шығып кетейин деди. Себеби дөц үстинде шайқалып
еки гүжим терек өсип тур екен. Енди мен өмир 
бойы
«муғаллим» деп атап келген адамныц атын 
биринши
рет қайталап:
—Дүйшен—деп сыбырладым.—Маған ислеген сонша
61
www.ziyouz.com kutubxonasi

---

жақеылықларыц ушын 
мыц рахмет 
саған! Мени еле
умытпай, ойлап жүрген екенсец ғой... Уәдецди орынлап,