Айтматов Ш. боранлы бандирги

сыйпайды.
—Мен ғой Алтынай, сени қапталымнан бир адым да
ары жибермес едим,—деди ол даўсы дирилдеп.—Бирақ
саған кесент бериўге ҳақым жоқ. Сенин оқыўын керек.
Менин болса саўатым шамалы. Кеткенин мақул... Мүм-
кнн сен келешекте нағыз муғаллим болып жетисерсен-
Сонда бизин мектепти еске алып, күлерсен де... Мейли
солап-ақ, мейли солай-ақ болсын.
Узақтан 
бақырып 
киятырған паровоз шырасынын
жақтысы көринди. Онын бақырған даўысы таў жыра-
ларын жацғыртып жиберди. Станциядағы күтип отыр-
ган адамлар орнынан турып, қыймылдай баслады.
—Мине ендп сен кететуғын болдын,—деди Дүйшен
қолымды қатты қысып.—Бахытлы бол, Алтынай. Ец
йаслысы—оқы, оқы...
Жасқа буўлыққан мен ҳеш нәрсе деп жуўап қайтара
ал.мадым.
—Жылама, Алтынай,—деп Дүйшен көзимди сүртти.
Және ол бир нәрсенн ядына тусиргендей болып, қолым-
ды услады:—Анаў күпги екеўпмиздиц отырғызған терек-
леримпзди өзим өсиремен. Еле үлкен адам болып, аўыл-
г-а қайтқаныцда олардыц қандай сулыў болып жетилис-
кеннн өз көзиц менен көрерсец.
Сол ўақытта поездда жетип келди. Вагонлар гүлдир
—салдыр._етип, жанымызда тоқтады.
—Қәне, кел хошласаиық!—Дүншен мени қатты қу-
шақлап, мацлайымнан сүйди. —Хош бол, қарағым. Ила-
йым бахытлы болғайсац... Оннан соц айтарым—қыйын-
шылықтан қорықпай, қадеминдн батыл бас.
59
www.ziyouz.com kutubxonasi

---

Мен вагбнға ырғып минип, тамбурда кейниме бурыл-
дым. Сынған қолын мойнына тадып, маған мүная қарап
турған Дүйшенди өмири умыта алмаспан. Ол менин қа-
сыма келгиси келгендей вагонға умтылды. Сол ўак;ытта