Айтматов Ш. боранлы бандирги

ашыў, ыза, күйиги 
сыртқа шығып, 
ақтарылса керек.
Онын барынша бақырған даўысы таўда жанғырып еси-
тилип турды. Ҳаял 
аттын биресе ана 
жағына, биресе
мына жағына жуўырып шығып, қорқып ерге жабысқач
күйеўине қарай тас, 
ылай, тезек, 
әйтеўир қолына не
плинсе, сонын бәрин ылақтырып, ғарғап жүр:
—Илайым, басқан жерине шөп шықпасын! Сүйегин
дүзде қалып, көзинди ғарға шоқығай. Екинши рет көр-
иўге жетпегейсен! Жоғал көзимнен, жоғал!—деп бақыр-
ады. Сонынан үндемей бираз турды да кейинине қар-
ай қаша жөнслди. Сырттан қараған 
адамға 
бунысы
желкесинде самалға желбиреген шашынан қашып барат-
ырғандай еди.
Аўылдан келген атлылар оньщ изннен жетпекши бол-
ып, шапкыласып кетти...
Қорқынышлы түс көргендей басым 
мен-зен. 
Жети
насырым бүгилип, ат үстинде отырман. Танылған басын
төмен түсирген. Дүйшен аттын жылаўынан услап, қапта-
лымда үндемей киятыр.
Таў қойнындағы аўыл кейин қаламан дегенше әдеўир
56
www.ziyouz.com kutubxonasi

---

ўақыт өтти. Милиционерлер болса көп илгери озып кет-
кен еди. Дүйшен атты иркип, маған мүцая қарады.
—Алтынай, сени қорғап қала алмадым, кешир мени,
—деди ол Сөйтти де мениц қолымды услап, бетине бас-
ты.— Бирақ сен кеширген менен мен өзимди бул ушын
ҳеш қашан кеширмеспен...
Мен ециреп жылап, ат жалына асылдым. Ал, Дүй-
шен жанымда турып, шашымды әсте ақырын сыйпап,
жылап болыўымды күтип тур.
— Болар Алтынай, кетейик,—деди ол ақырында.—
Мениц айтқаныма қулақ сал. Буннан үш күн бурын бол-