Айтматов Ш. боранлы бандирги

Гейде өткенлерди ойлап жүрип, ишиме қанша қайш
жыйналғанкн сезбей де қалыппан.
Қырьщ алтыншы жылғы гүздин 
ақырында поезда
Томск университетине илимий командировкаға кеттим.
Сибирь арқалы бул биринши жүриўим еди. Қыс алдын-
дағы Сибирь түнерген және қатал еди. Әсирлер бойы
«сип турған тоғайлар қап-қара болып, 
жол 
бойында
таўсылмай созылып жатыр. Гейде олар арасынан мор-
жасынан түтин буўдақлаған жайлар көринип қалады.
Атызларда биринши қар ағарақлап жатыр. Онық үстин-
де тоцғап ғаргалар үрпийиснп ушып жүр. Аспан болса
кем-кемнен түнерип баратыр.
Бирақ поезда маған кеўнлли еди. Қупемиздеги қонсы
мыз бурынғы фронтовик, балдақлы инвалид киси урыста-
ғы өмиринен қәр түрли қызықлы анекдотлар айтып, биз-
лерди күлдирип киятыр. Оныц қызық гүррицлеринде де,
жай ғана, кеўил қалдырмас күлкили анекдотында да
бәрҳә шын ҳақыйқатлық сезилип турады. Ол бәримизге
де жүдә унап қалды. Новосибнрьсктиц аржағындағы
кишкене разъезде поезд бир минутқа иркилди 
Мен
тәрезе жанында сыртқа қарап, қоцсымыздыц бир айтқан
ҳәзилине күлип тур едим.
Поезд орнынан қозғалды. Стрелкашыныц кншкене ақ
жайы да кейинде қалып баратыр. Купеннн тәрезесинен
қарап турған мен бирден кейин бәстим, сон және айнаға
жабысып, қадала қарадым. Жолдыц қапталында сары
флаг көтерип, Дүйшен турыпты. Аўа, соныц дәл өзи! Не
болғанымды билмей, даўысымнын барынша:
—Тоқтатынлар!—деп 
бақырдым 
да 
далаға қарай
жуўырдым, Сасқалақлап, не ислеримди билмей жүрмен,
Сол ўақытта стоп-кранды көрип қалып, оны жулып жи-
бердим.
Вагонлар бир—бирине дүгисип, поезд бирден тоқта-