Айтматов Ш. боранлы бандирги

ды. Полкадағы чемоданлар жерге қулап, ыдыслар сын-
64
www.ziyouz.com kutubxonasi

---

ды. Ҳаяллар менен балалардыц жыласқан даўысларЫ
еситиледи. Қорқынышлы түрде биреў:
—Поезд адам басыпты!—деп бақырды.
Ал мен жерге ырғып түснп, көзим жер көрместен, не
екенимди билмей стрелкашынын будкасына—Дүйшенге
қарай жуўырып киятырман. Артымнан 
кондуктордыц
ысқырған үшпелегиниц даўысы еситиледи. Вагонлардан
пассажирлер ырғып түсип, олар да кейнимнен жуўыры-
сып киятыр.
Узын состав қапталында өкпем өшип, дицкем қуры-
ғанша қатты жуўырып баратырман. Буны көрген Дүй-
шен де маған қарай шаўып киятыр.
—Дүйшен, мугаллим!—деп бақырып оныц мойнына
асылдым. 
__
Стрелкашы буган түсинбегендей, тацлана қарайды.
Ол ҳақыйқатында да Дүйшен еди. Жүзи, көзи соныц дәл
өзи. Тек мурт қойып, азырақ қартайайын депти.
•—Қарындасым, не болды сизге?—деп сорады ол қа-
зақшалап маган аянышлы түрде қарап.—Сиз шынында
да алжастыцыз. Мен стрелкашы Жанғазинмен, атым
Бейнеў.
—Бейнеў?
Қайгыдан, азап пенен уяттан бақырып, жылап жибер-
мейин деп аўзымды қолым менен қалай басып үлгерге-
ним ядымда жоқ. Аҳ, не иследим мен! Қолым менен бе-
тимди басып, басымды төмен ийдим. Қәне, ҳәзир аяқ
астымыздағы жер жарылып, мен кирсем! Стрелкашы ме-
нен жыйналып қалған халықтан кеширим сораўға тийис-
ли едим. Бирақ мен үндемей, тастай қатып қалыппан. Не-
ге екени белгисиз, дөгерегимдеги адамлар 
да үндемей
тур. Олар енди маған бақырып, урса баслайды ғой деп
ойладым. Бирақ олар ҳеш сес шығарар емес. Усы ет