Айтматов Ш. боранлы бандирги

шығар?
12
www.ziyouz.com kutubxonasi

---

— Аўа, түнги он бирде.
— Демек, мениқ жолға шығыўым керек.
— Бул қалай, бчрден? Сиз аўылда бир-еки күн бола-
ман деп едициз ғой, Алтынай Сулайманова... Адамлар
бәри-бир жибермейди.
—Жоқ, жоқ. Асығыс жумысларым бар. Мениқ ҳәзир
кетиўим керек.
Жерлеслери қалыўды соранып, қанша жалынып, өк-
песин айтса да, Алтынай Сулаймановна көнбеди.
Бул ўақытта кеш болып, қас 
қарая баслаған еди.
Қапа болған 
жерлеслери Алтынайдық 
«екинши рет
аўылда бир ҳәпте, ҳәтте оннан да көбирек боламан» де-
ген ўәдесин алып, оны машинаға мингизди. Станцияға
шекем шығарып салмақшы болып, мен де онық қасына
отырдым.
Не себеп Алтынай 
Сулаймановна кетиўге 
бирден
асықты екен? Бундай қуўанышлы күни жерлеслериниқ
кеўлин қалдырыў, мениқше, пүткиллей надурыс еди. Жол
бойынша бул жөнинде талан рет сорамақшы болдым да,
бирақ батына алмадым. Бул әдепсиз болып көриниўден
қорыққаным емес, ал мен онық бәри-бир сол ўақытта
ҳеш нәрсе айтпайтуғынын түснндим. Ол жол 
бойынша
үндемей, бир нәрселерди опланыў менен келди. Сонда да
станцияда мен оннан;
— Сиз бир түрли ренжиўлисиз ғой, Алтынай Сулай-
мановна. Мүмкин, биз қапа қылған шығармыз?—деп со-
радым.
— Ол ие дегенициз! 
Олай деп ҳасла опламанызда!
Мениц кимге өкпелеўим мүмкин? Тек өзиме болмаса...
Аўа, шынында да өзиме-өзим өкпелеўге тийислимен...
Сөйтти де Алтынай Сулапмановна 
поездға минди.
Мен аўылдан қалаға келдим. Бир неше күннен соқ күт-