Айтматов Ш. боранлы бандирги

—Оны шақырып едим ағай. бирақ ол еле хат үлес-
тириўим керек деп кетип қалды,—деди.
. — Ол кисини иркиўдин кереги жоқ. Мейли хатын үл-
естире берсин. Сонынан ғаррылар менен отырар,—деди
кеўли қалған бнреў.
—О, о! Сиз Дүйшенди жақсы билмейди екенсиз. Ол
нағыз зан адамы. Жумысын питкермей ҳеш қайда бу-
рылмайды,—дедн екииши биреў.—Шынында да өзи бир
түрли адам. Урыстан сон Украинадағы емленген госпи-
талынан шығып, сонда турмыс кеширип қалды. Мине,
оньщ аўылға келгенине бес жылдай-ақ болды. «Туўыл-
ған елде өлмекшимен» дейди. Өмири үйленбей-ақ қар-
тайды.
—Қалай да ҳәзир киргенинде болатугын еди. Мейли
снди,—деп үй ийеси қол силтеди.
— Ядьщызда барма, бир ўақытлары бизлер «Дүйшен-
нин мектебинде» оқыдық,—деп аўылдагы абройлы биреў
бокалын көтерди. —Онын өзи де әлиппедеги ҳәриплерди
толық билмейтуғын еди..—Сөйлеп отырған киси 
көзин
сыгырайтып басын шайқады. 
Онын түринде танланыў
менен маскаралап күлиўдин белгилери көринип турды.
—Айтқаны рас,—деп бир-еки адам онын сөзин қош-
лады. Дөгеректегилер күлисип атыр.
— Несин сорайсан! Ол ўақытта Дүйшен не ислеме-
ди... Ал, биз оны шынында да муғаллим деп ойлап жүр-
дик.
Күлки тынған сон бокалын көтерген адам сөзин даўам
етти.
— Енди мине адамлар бизин көз алдымызда өсип же-
тилисип атыр. Академик Сулайманова болса пүткил елге
белгили. Көбимиз жоқары, ал қалғанларымыз орта мағ-
лыўматқа инемиз. Бүгин биз аўылда жанадан орта мек-
теп аштық. Усынын жалғыз өзи өмирдин қаншелли өз-
11
www.ziyouz.com kutubxonasi

---