Айтматов Ш. боранлы бандирги

геогенин көрсетпейме?—Келин қәне, аўылласлар, Гүр-
кипеүдин ул-кызларынын келешекте де алдыцғы қатарда
болыўы 
у ш ы ч
итнип 
Ж”бепейттк!
Хямме гаЎыпласын, тост көтеристи. Бир нәрседен қы-
сынғандай Алтынай Сулайманова кызарып кетти. Олбо-
калыча ернич тийгизди де жепге койды. Бирақ, сөз бе-
нен бәнт, кеўли шад адамлар буны сезбеди.
Алтынай Сулаймановна бир неше рет саатына қарап
қойды. Ал, сонынан конаклап далаға шыкканында ол
жап бойында басқалардан бөлекленип, дөц 
үстиндеги
сарғайған гүзги гүжимлепге тигилип капап т\ф екеч. Те-
реклеп самалға шайкалып, жапыпақ таслап түр. Батып
бапатырған күн олаодьщ 
төбелерине кеўилсиз түрде
қызғылт нурын шяшалы.
Мен Алтынай Сулаймановнанын жанына келип:
— Хәзир гужимлер сарғайьтп кетипти. 
Егер оларды
бәҳәрпе көрепме елнниз!—леднм.
— Мен де сол жөнннде ойлап туоман.
Алтынай Сүлаймановна әсте-акыпын гүпсинди. Азы-
рақ унсиз турған ол тек өзиче айткандай болып: —АЎа,
баплык тири нәрсенин өз бәҳәри менен гүзи бар,—деп
гүбипленди.
Онын ойлы козлепинен, әжим каплаған жузчнен 
мүн
- 
лы көленке жмүыпып өттн. 
Ол теоеклепге бчр тупли,
мунайыЎы мечеч карайды. Мен сонда алдымда түоған
академик Сулаймановна 
емес, ал жай 
гана кыоғыз
ҳаялы-куўаньпита да, кайгыда да хийлесиз хаял туога-
нын сездим. Б\гл илимпаз 
адам 
мумкин
хәзио өз«нин
жасльтқ 
дәўиоин
ойлаған шығао. Теоеклеоге тигилген
ол маган био нәосе айтпакшы болдыда, сон бул ойынан
қайтып. асығыс.ттык пенен кез әйнегин кийди.
— Москва поезды бул жерден саат он бирде өтетугын