Айтматов Ш. боранлы бандирги

—Эй, сен, урнек баш! Аўзьщды ашып бул жерде
не қылып турсац? Бар үйге!—деп 
бақырды. Мен ба-
лалардыц изинен жуўырып кеттим. — Көрдицбе буны,
оларға шекем жыйналысқа келнпти!—деген 
ағайдыц
даўысы кейнимнен еснтнлип қалды.
Ертецине биз-қызлар суўға киятырып жап бойында
Дүйшендп көрднк. Ол қолтығына бел, кетпен, балта-
сын қысып, екинши қолына гөне шелек услап, дәрья-
нын аржағына кешнп өтип баратыр екен.
Усы күннен баслап қәр күни азанда 
қара шинель
18
www.ziyouz.com kutubxonasi

---

кийген Дүйшенниц соқпақ арцалы 
дөц 
басындағы
гөне атцораға кетип баратырғанын 
көретуғын едик.
Ол тек царанғы тусип, кеш болғанда ғана аўылға қай-
тып жүрди. Көп рет оныц қуўрай я сабан арқалап жүр-
генин көзиыиз шалды, Буны узақтан 
байқаған атлы
адамлар ер үстинде тнкенип, алақанын көзине тутады
және тацланысып, өзли-өзи сөйлеседи:
— Анац қара, отын арқалап жүрген Дүйшен муғал-
лим емеспе?
— Дәл өзп.
— Әй, бийшара. Шамасы муғаллимлик 
жумыс та
ацсат емес усайды ғой.
—Енди қалай деп ойлап едиц? Анаў отын арқалап
жүриўине қара, байдыц күнликшисинен бир де кем емес.
— Ал, айтқан сөзин тыцласац, алдына 
адам 
сал-
майды.
— Қолында мөрли қағаз болғап 
соц еөйтеди дә.
Барлық күш сонда.
Бир сапары аўыл сыртындағы жайлаўдан тезек арқа-
лап кпятырып, бизлер мектепке қайрылдық. Муғаллим-
ниц не нслеп атырғанына қарағымыз келди. 
Ылайдан
салынған гөне атқора бурын байдики еди. Қыс күнлери