Microsoft Word garoyib bolalar ziyouz com doc

 
Yolg'on gapirma
 
Anqara, 16-mart, 1964-yil.
Ahmad! 
26-fevralda yuborgan xatingga kechikib javob qay-tarayotganim uchun uzr. Bilasanmi, biz hozir 
23-aprelda bo'ladigan kechaga tayyorgarlik ko'ryapmiz. Menga ko'p narsani yuklab qo'yishgan. Bir 
tomondan, shu kechaning tashvishi, ikkinchi tomondan, darslar ham ko'payib ketdi. Xullas, senga o'z 
vaqtida javob yozolmadim. Lekin Husaynga ikki enlik xat yubordim. Husaynning boshiga tushgan 
kulfatni eshitib, qattiq qayg'urdim, buni sen orqali bilganimni aytmasdan, ko'nglini ko'tarib qo'ydim. 
Senga javob yozishga vaqt topolmay yurgan kezlarim qiziq-qiziq gaplar bo'lib o'tdi. Shulardan 
birini senga gapirib beray. O'zi Metinga taalluqli narsa. 
Metinning goh-gohda dadamga yolg'on gapirib qo'yadigan odati bor. Dadam buni sezib qolsa juda 
jahli chiqib ketadi. Keyin esa uni yoniga olib, qattiq nasihat qiladi. 

---

G’aroyib bolalar (roman). Aziz Nesin 
www.ziyouz.com
кутубхонаси
68
— Nima qilsang qilgin-u, lekin yolg'on gapirmagin, o'g'lim, — deydi dadam bunday paytlarda. — 
Yolg'onning urug'i serob bo'ladi. Arzimagan narsada aldasang, buni yashirish kattaroq yolg'onni o'ylab 
topishga majbur bo'lasan. Innaykeyin, sirim oshkor bo'lmasin deb bundan ham kattaroq yolg'onni 
ishlatasan. Mayda yolg'ondan hamisha katta yolg'on kelib chiqadi. Shuning uchun zinhor yolg'on 
gapirma, hamisha rostgo'y bo'l! 
Dadam shunday deb aytadi-yu, lekin Metinni yolg'on gapirishga o'zi majbur qiladi. Nega deganda 
Metinning pashshadek gunohi dadamga tuyadek bo'lib ko'rinadi. Ukam bechora keyin rosa so'kish 
eshitadi. Shuning uchun ham u yolg'on ishlatib, dadamning do'q-po'pisasidan qutulsam deydi. Lekin 
baribir oxiri sir ochilib, rosa gap eshitadi-ya... 
— Dadamga nima deb bahona qilsamikin? — deb qoldi bir kuni Metin menga termulib. 
Xabarim bor, bir necha kundan beri dadam Metinga bugun albatta sochingni oldirib kel, deb 
tayinlaydi. Metin bo'lsa o'yin bilan ovora bo’lib, nuqul buni esidan chiqaradi. O'sha kuni ertalab ishga 
ketayotib, dadam: 
— Ishdan qaytgunimcha sochingni oldirib kel, bo'lmasa xafa qilaman, — deb Metinni qattiq koyib 
bergan edi. 
—
To'g'risini ayt, vaqtim bo’lmadi, de. Yolg'on gapirsang baribir mising chiqadi, — deb maslahat 
berdim. 
—
To'g'risini aytsam, dadam urishib beradilar... Bergan pulingizni yo'qotib qo'ydim, deb aytay-mi-
a? 
—
Esing bormi o'zi? Bir martayam shunaqa deb qo'lga tushgan eding-ku. Yo'qotdim degan puling 
yoningdan chiquvdi. 
—
Kitob oldim, desammikan-a? 
—
Rostini aytaver yaxshisi. 
— Yoki sartaroshxonada odam ko'p ekan, navbat tegmadi, deb aytaymi? 
Topgan bahonalariga o'zining ham ko'ngli to'lmadi. 
Dadamning Ziyobey degan oshnasi bor. O'sha kuni kechqurun shu kishi xotini bilan mehmonga 
kelib qolishdi. Dadamni anchadan beri ko'rmagan ekan, sog'inib kelibdi. Ammo kech kirib, qorong'i 
tushdi hamki, dadamdan darak bo’lmadi. 
— Birpas o'tiringlar, hali zamon kelib qoladi, — deb oyim mehmonlarni gapga solib o'tirdi. Ammo 
dadamdan darak bo'lavermagach, oyimning o'zi g'ulg'ulaga tushdi. 
— Bunaqa odati yo'q edi. Namuncha kech qoldiykin-a? 
— Kim biladi, balki ish-pishi chiqib qolgandir, — dedi Ziyobey oyimni tinchitib. 
— Hayronman, ishi chiqsa xabar qilguvchi edi.
Metin ikkovimiz ovqatni yedik. Yana ancha vaqt o'tdi. Metin ham o'rniga kirib yotdi. Mehmonlar 
endi ketamiz deb turishgan edi, birdan eshik taqillab qoldi. 
— Ana, keldi! — dedi oyim sapchib o'rnidan turib. 
— Biz bekinib olamiz, ko'rib hayron bo’ladi, — deganicha mehmonlar yugurib narigi xonaga kirib 
olishdi. Oyim borib eshikni ochdi. 
— Qayerda yuribsan? Tinchlikmi o'zi? Rosa xavotir oldik-ku. 
— Ziyobey kasal ekan. Ko'rib kelyapman, — dedi dabdurustdan dadam. 
— Shundaymi? Namuncha qolib ketding bo'lmasa? 
—
Og'ir yotgan ekan. Oldida birpas o'tirdim. 
—
Voy boyoqish-ey! Ishqilib sog'ayib ketsin-da! Dadam yana bir nima demoqchi bo'lib endi og'iz 
juftlagan ham ediki, qo'shni xonadan chiqib kelayotgan Ziyobey bilan xotiniga ko'zi tushdi. Dadam 
nima deyishini bilolmay qoldi. Oxiri: 
—
Iya-iya-iya... O'zlari ham shu yerda ekanlar-da! — deb yubordi. 
—
Senga bir kutilmagan sovg'a tayyorlab qo'ymoqchi bo'luvdik! 
—
Chindan ham bu kutilmagan sovg'a bo'ldi, — dedi oyim jilmayib. 
Hammalari dasturxonga o'tirishdi. 

---

G’aroyib bolalar (roman). Aziz Nesin