Зиёвуддин Раҳим 2 бисмиллаҳир роҳМАНир роҳийм!

“Қачон уларга Аллоҳ ҳузуридан ўзларида бор нарсани 
(Тавротни)
тасдиқловчи Китоб 
келганида 
(яъни, Муҳаммад соллаллоҳу алайҳи ва салламга Қуръон нозил қилиниб, у зот пайғамбар 
бўлганларида)
– ҳолбуки, илгари улар кофирларга қарши 
(ўша пайғамбардан)
ёрдам кутардилар – 
қачон уларга ўзлари билган нарса келганида унга кофир бўлдилар. Кофирларга Аллоҳнинг 
лаънати бўлсин!” 
дейилган 
(“Бақара” сураси, 89-оят).
Яна айрим кимсалар тили билан имон келтиради, аммо қалбидаги куфрни яширади. Бу “нифоқ 
куфри” ёки “эътиқодий нифоқ” дейилади. Каломуллоҳда ҳақиқий мунофиқлар ҳақида шундай дейилган: 
“--------------------------- Арабий матн --------------------------“ 
“Одамлар орасида шундай кимсалар ҳам бор, ўзлари мўмин бўлмаганлари ҳолда “Аллоҳга, 
охират кунига имон келтирдик”, дейдилар. Улар Аллоҳни, имонли кишиларни алдамоқчи 
бўладилар. Ўзлари сезмаган ҳолда фақат ўзларини алдайдилар. Уларнинг қалбларида мараз – 
касаллик бор. Аллоҳ маразларини янада зиёда қилди. Улар учун қилган ёлғонлари сабаб аламли 
азоб бор”
(“Бақара” сураси, 8-10-оятлар). 
Одамлар орасида тили бошқа, дили бошқа, унга у юз билан, бунга бошқа юз билан қарайдиган, 
шамол қайси тарафга эсса, ўша томонга оғиб кетадиган кимсалар ҳам бор. Улар “мунофиқлар” дейилади. 
Аллоҳ таоло бу оятда мунофиқларни “мўминлар эмас”, демоқда. Нега? Чунки уларнинг қалбида куфр 
бор, “Мусулмонман”, деган даъволари ёлғон. Фақат тилда мусулмон бўлишган. 
Демак, Аллоҳнинг борлигини инкор этиш, қиёмат кунига ишонмаслик, пайғамбарларга, 
фаришталарга, илоҳий китобларга имон келтирмаслик, динни, шариатни масхара қилиш куфрдир. Куфр 
эгаси дунёда хор бўлади, жаҳаннамда абадий қолади. Шунинг учун мўмин банда куфрдан, куфрга олиб 
борадиган сўзлардан, ишлардан йироқ юради, куфрни худди ловуллаб ёнаётган оловдек тасаввур қилади, 
унга тушиб қолишдан эҳтиёт бўлади.