Зулмат остонасидаги муҳаббат (2-фасл) “янги ой” Стефани Майер

 https://telegram.me/e_kutubxona

---

201
У жилмайишга ҳаракат қилди.
― Назаримда сени бошқа ташлаб кетмаслигимни исботлашнинг битта
йўли бор. Ишонтиришнинг ягона йўли вақт...
Вақт имконияти менга маъқул келди ва рози бўлдим.
― Демак, энди кетмайсан. Шундай экан, совға қилган нарсаларингни
қайтариб бер, ― дедим ҳазиллашиб.
Яхши кайфиятим унга ҳам ўтиб кулиб юборди: Буюмларингни ҳеч қаерга
олиб кетганим йўқ. Бу ишим нотўғрилигини билгандим. Яъни, мени ёдга
соладиган ҳеч нарса қолдирмайман деганим. Бу болаларча хаёлдан бошқа
нарса эмас эди. Компакт-диск, суратлар, чипталарнинг барчасини
хонангнинг поли тирқишидан ташлаб қўйганман.
― Ростданми?
― Рост... — деди шивирлаб.
― Ишончим комил эмасу, лекин ҳар доим буни сезиб тургандекман.
― Нимани билгандинг?
Айни дамда фақат унинг кўзларидаги дардни йўқотишни истардим.
― Юрагимнинг бир бурчаги билан узоқда бўлсанг ҳам мен учун
қайғуришингни сезардим, орага сукунат чўқди. — Товушлар...
― Қанақа товуш? — сўради тушунмай.
― Тўғрироғи, сенинг товушинг. Бунинг тарихи узоқ, — унинг
сергакланганини кўриб, гапимни давом эттирмасаммикан деб ўйлаб
қолдим. Агар айтсам у мени жинни деб ўйлаши мумкин. Аслида бу
ҳолатимга бошқа изоҳнинг ўзи ҳам йўқ эди.
― Жавобингни кутяпман, ― деди Эдвард бир оз асабийлашиб.
― Жуда ҳаяжонланяпман... ― дедим қандай тушунтиришни билмай. ―
Элиснима дегани эсингдами? Яъни спорт мусобақасига тайёрга рлик
кўриб, қоядан сакраганим ҳақдаги гап...
― Сен қоядан ўткир ҳиссиётларни ўзингда синаб кўриш учун
сакрагансан, шундайми?
― Шундай, мотоцикл ҳайдаганимда ҳам... Яъни мен бир нарсани
билдимки, агар мен бирор қалтис ишга қўл урсам... сени яққолроқ
кўргандек бўлардим.
Худди жаҳлинг чиққан пайтдаги овозинг эшитилгандек бўларди. Лекин
буни жароҳат олиш учун қилмасдим, шунчаки сени ёнимда ҳис қилиш
учун қўл урардим бу ишга. Мени севишдан тўхтамаганингни ҳис
қилардим.
Унинг ранги аввалгидан ҳам баттар оқариб кетди: Сен... овозимни
эшитиш учун ҳаётингни хавфга қўйганмидинг?...
― Шошма, ― гапини бўлдим. Жавобини энди топгандек бўлдим.
Галлюцинация биринчи марта кўзимга кўринган ўша Порт-Анжелес
оқшомини эсладим. Ўшанда назаримда бунга икки жавоб бор, биринчиси
мен ақлдан озганман, иккинчиси эса бу кўнглимдаги ниятларимнинг
амалга ошиши деб тушунгандим. Учинчи жавоб ҳам борлиги хаёлимга
ҳам келмаганди. Демак, ҳақиқат бошқа жойда, яъни Эдвард мени севган.
Иккимизни боғлаб турган ришта у мендан узоқда бўлса ҳам узилмаганди.