Агар тарих инсоният яшаб ривожланиши учун ижтимоий зарурият ва
маънавий-маърифий эҳтиёж бўлса, тарих фани эса, бу эҳтиёжларни рўёбга
чиқиши учун маъсул бўлган юксак интеллектуал илмий-амалий фаолиятдир.
Бунинг самарали бўлиши яъни, тарих фани ривожланишида методологик
илмий ғоя ва назариялар ҳамда усул ва услубий тамойилларнинг аҳамияти
бениҳоя каттадир. Чунки, булар тарихнинг мазмун ва моҳияти ҳамда
фалсафасини чуқурроқ очиб беришга, шунингдек, тарих фанининг мақсад ва
вазифасини тўлароқ рўёбга чиқишига бевосита ёрдам беради. Шунинг учун
ҳам Ўзбекистон тарихи фанининг методологик илмий-назарий асослари, ғоя
ва таълимотлари нималардан иборат бўлиши ўта муҳим масала ҳисобланади.
Юртбошимиз Ислом Каримов тарихнинг энг муқаддас
миллий ва
умуминсоний хотира ҳамда қадрият эканлигини таъкидлаб, “Тарихий
хотирасиз келажак йўқ“, “Ўзликни англаш тарихни билишдан бошланади”,
“Тарих халқ-маънавиятининг асосидир” деган тарихий ҳақиқатни тўғри
англатувчи ўта теран тарих фалсафасига оид фикрларни олға сурди.
Бу каби тарих фалсафасига оид юксак хулосаларни ўз вақтида буюк
миллатпарвар жадидлар ҳам жуда аниқ англаган ҳолда Ватанни озод этиш,
миллатни ижтимоий ғафлат уйқусидан уйғотиб тараққий эттириш учун
асосий эътиборни тарихга қаратдилар. Ва «тарихи йўқнинг ўзи йўқ» деган
фалсафий тушунчага амал қилиб, тарихда илк бор тарихни ўзлари ташкил
этган жадид мактабларида ўқита
бошлаши билан, миллатни ўз тарихидан
баҳраманд қилишдек ўта буюк маърифат ишига тарихда биринчи бор асос
соладилар.
Буюк жадид Абдулла Авлоний сўзи билан айтганда, жадидлар умуман
тарбияни шунингдек, тарих таълими тарбиясини миллат учун «ё ҳаёт- ё
нажот, ё ҳалокат –ё саодат, ё фалокат масаласидир» деб билдилар. «Қайси
миллат яшашни (равнақу тараққиётни) истаса, - дейди Абдурауф Фитрат –
тарихини билиши лозим бўлади, зеро, тарих бир кўзгуга ўхшайди».
Тарихчи олимлар бутун инсоният, миллат, халқ ва ўрганиш объекти
(маълум мавзу) эволюциясини, унинг маъно ва мазмунини тўғри билиши,
таҳлил қила олиши керак. Агар тарих фалсафаси тарихий воқеаликлар
таҳлилидан келиб чиқадиган ҳақиқат (хулоса) ларнинг сўздаги аниқ ифодаси
бўлса, тарих фани методологияси мана шу тарихий ҳақиқатларни рўёбга
чиқиши – тарих ҳақиқий ёзилиши учун бирдан-бир тўғри йўл кўрсатувчи
дастурамалдир. Энг қисқа ва тушунарлик қилиб айтсак, умуман методология
фанларнинг фани яъни дирижёридир.
Дастлабки пайтда ҳозирги мустақил давлатлар ҳамжамияти
таркибидаги собиқ «иттифоқдош»
мамлакатлар, шунингдек, Ўзбекистонда
ҳам ғоявий-назарий, мафкуравий-фалсафий бўшлиқ пайдо бўлди. Бу эса, ўз-
ўзидан бошқа мамалакатларда бўлганидек, бизнинг Ватанимиз – Ўзбекистон
тарихи фани услубияти (методолгияси) қайта ишланиши, аниқроғи, бутунлай
янгитдан яратилишини илмий-ҳаётий заруриятга айлантириб қўйди.
Бу ўта муҳим илмий –амалий масалани ишлаб чиқиш, ўз-ўзидан
тарихчи ва бошқа олимлар эски, мажбуран, қон ва қатағонлик билан
сингдирилган коммунистик ғоя, таълимот ва мафкурадан ҳоли бўлиши учун
тарихан ўтиш даврини талаб этиши табиий бир ҳол бўлди. Мана шунинг
учун ҳам истиқлолдан сўнг тарих ва бошқа гуманитар фанлардан ёзилган
дастлабки дарсликларда бу фанларнинг методологик илмий –назарий ва
ғоявий асослари ҳамда усулларини кўрсатишнинг иложи бўлмади.
Ўзбекистон Президенти Ислом Каримов ва ҳукумат
Ватан тарихини
қайта ёзиш ва уни асосий тарбия куролига айлантириш учун «янги тарих»
ғоясини олға сурди. Ўзбекистон тарихи етакчи фан сифатида мактаб, лицей,
коллеж ва олий ўқув юртларида илк бор, кенг миқёсда, энг қадимги даврдан
бошлаб то ҳозиргача ўрганила бошланди.
Буларнинг самараси ўлароқ, кейинги пайтда Ўзбекистон тарихи фани
методологиясини яратиш имконияти пайдо бўлди. Аввало, методология
ҳақида тўхталсак, методологиянинг луғавий маъноси грекча «methodos» ва
«logos» деган икки сўз бирикмасидан иборат бўлиб, метод яъни усул –
тадқиқот олиб бориш усули (йўли), назария, таълимот, логия эса фан
деганидир. Демакки, методология яъни услубият илмий тадқиқот олиб
бориш ёки бирор бир масалани илмий ўрганишнинг энг қулай усуллари, энг
тўғри ва мукаммал ғояси, назарияси ва таълимотлари мажмуидан иборат бир
бутун фандир. Бошқа маънода эса, методология илмий билиш ёки
маълум
бир илмий фаолиятни ташкил этиш ва амалга оширишда қўлланиладиган
усуллар ҳақидаги фандир. Демак, тарих фани методологияси тарихни
ўрганувчи ва ўқитувчиларни аниқ мақсад сари тўғри етаклайди, яъни тарих
ҳаққоний ёзилиши ва ўрганилишига йўл-йўриқ кўрсатади.
1.
Ўзбекистон тарихи фанининг методологик (услубий) илмий-
назарий, ғоявий-мафкуравий ва фалсафий асослари. Бунга
қуйидагилар киради:
- Дин билан дунёвийлик ўртасида мўътадил муносабат бўлиши ва
дунёвийлик асло даҳрийлик
эмаслиги;
- Тарихни миллий, умуминсоний, муқаддас ходиса ҳамда қадрият
деб тушунмоқ;
- Тарихга ҳозирги замон цивилизацияси нуқтаи назари ва
бағрикенглик асосида ёндашиш;
- Тарихий тараққиёт асосини эволюцион – тадрижий йўл ва
ислоҳотчилик ташкил этади деб англамоқ;
- Тарих ва жамият тараққиётини марксча – ленинча сохта
инқилобий таълимотга боғлаш, мутлоқ хато, ёввоийлик,
аксилинсоний ҳатта-ҳаракат бўлган деб тушунмоқ;
- Тарих, жамият ва табиат ҳамда инсоният (барча тарихий воқелик
ва жараёнлар) диалектика (Гегел) ҳамда синергетика (Пригожин)
қонуниятлари асосларида ривожланиши ҳақиқат эканлиги;
- Тарих миллий ва умуминсоний хотира, миллат ва халқларнинг
жони, тани ҳамда ғоявий-мафкуравий муҳофаза қуроли эканлиги
2.
Ўзбекистон тарихи фанининг методологик (услубий) илмий-усул ва
тамойиллари қуйидагилардан иборат:
- Илмий холислик (объективлик);
- Тарихий – таҳлилийлик;
- Мантиқий – узвийлик;
-
Ворислик ва изчиллик;
- Хронологик изчиллик;
- Ғоявийлик ва ватанпарварлик;
- Ҳалол ва холислик;
- Қиёслаш ва кузатиш;
- Кузатиш ва умумийлаштириш;
- Бахслашиш, мунозара юритиш ва исботлаш;
- Математик ҳисоблаш;
-
Шакллаш ва моделлаштириш;
- Айримликдан умумийликка (индукция) ва умумийликдан айрим
(жузъий)ликка (дедукция);
- Этнография, археология, антропология, генеология, математика
ва бошқа фанларнинг ютуқлари ҳамда усулларидан ҳам кенг
фойдаланиш;
Бизнинг тарихимиз ҳам, жаҳон тарихи ҳам дин (аниқроғи динлар)
тарихи билан узвий боғлиқ. Ижтимоий ҳаётни диндан,
динни ижтимоий
ҳаётдан ажратиб бўлмайди. Агар ажратилса, тарихга ҳам, динга ҳам
мантиққа ҳам зид бўлади. Маълумки, совет тарих фани тарихни
сохталаштирди, дин илмга зид, тарихий тараққиётга тўсқинлик қилади деган
даҳрийликка амал қилди. Тарих қандай бўлса, уни шундайлигича ўрганиш
устивор бўлмоғи керак. Шунинг учун ҳам у дин билан мўътадил,
мутаносиблик асосида ўрганилмоғи ҳозир энг асосий зарурият бўлиб
турибди. Бу эса, ёшларни ҳар хил дин ниқобидаги динга алоқаси йўқ
террористик гуруҳларга адашиб кириб қолишларининг олдини олади,
шунингдек, тарихимизни ҳаққоний ва тўла ёзилишига имкон беради.
Do'stlaringiz bilan baham: 
