O‘zbek poetikasi asoslari

Alisher Navoiy “Mezon ul-avzon” asarida mustazod janriga alohida ta’rif berib, uning ohangi surud nag‘amoti (kuy ohangi)ga mos kelishini aytadi: “...xalq orasida bir surud bor ekandurkim, hazaji musammani axrabi makfufi mahzuf vaznida anga bayt boshlab bitib, aning misraidin so‘ngra hamul bahrning ikki rukni bila ado qilib, surud nag‘amotig‘a rost keltururlar ermish va ani “mustazod” derlar ermish, andoqkim, mustazod:

Ey husnunga zarroti jahon ichra tajalli.

Maf’uvlu mafoiylu mafoiylu fauvlun

mazhar sanga ashyo.

maf’ulu fauvlun

Sen lutf bila kavnu makon ichra muvalli,

Maf’uvlu mafoiylu mafoiylu fauvlun

olam sanga mavlo.

maf’ulu fauvlun.

Ogahiy mustazoddagi qo’shimcha misralar sonini yana bittaga ko’paytirib, ushbu janr taraqqiyotini yangi bosqichga ko‘tardi:

Ey yor, sango ushbu jahon bog‘i aro gul,