Олабўжи романдан катта хикоя

табиийликка... 
– Шу табиийлик бирон натижага... 
– Оборади. – Хуррам ўйланиб, қўшимча қилди. – Эшитишимга 
қараганда, ҳақиқий адиблар ёзмаса, яшолмаслиги учун ёзаркан... 
демоқчиманки, кураш ҳам табиий жараёнга ўхшайди. Натижа – бошқа 
масала. 
– Зўр фикр айтдингиз, – Ултон уни бирдан севиб кетди. – Энди 
тушундим. 
– Раҳмат, ака. 

---

566 
– Сизгаям раҳмат. 
135 
– Келдик! 
Ултон бошини кўтариб, рўпарадан ёруғ тушаётганини, сўнг кенг 
бедапояни ва пайҳон бўлган жойларни кўриб эслади: у томондаги 
айвондан – зинадан тушиб келган эди... 
– Ҳозир чақириб келаман, – шивирлади Ашим. 
– Беш минутлик гапи бор экан де... 
...Ултон бу ер Умиднинг машинаси учун гараж вазифасини 
ўташини англаб ва бедапоя адоғидаги қамишларни, улардан дув-дув 
учаётган тўзғоқларни кўриб, бир сонияга ўшалар ичида учгандай туйди 
ўзини ва ўшалар изидан қараб, олға босди. 
Э, ана, айвон! 
“Баҳорни қамаб қўйганмикан?» – деган ўй кўнглидан кечди-ю, 
ўзини... ҳақорат қилишгандай туюлди. Аммо шу дақиқанинг ўзида 
ҳушини йиғиб олди: – Умид ҳақ... 
Вей, энди нима бўлар экан-а унинг ҳоли? 
Шундай қақажон, мағрур қиз... Чаллар куни ота-онасига дўқ 
килиб маликалардек юрган қиз... Ўтирган еридан кишиларга гапan 
отиб...” 
“Шип-шип” қадам товушлари кела бошлади. “Бир киши... йўқ, 
икки киши!” ўйлади Ултон ва яна олға босишдан ўзини тийиб қолди. 
Шунга баробар безгак теккандек қалтираб кетди... Ўтириши керак. 
Ана, токча бор экан!... Ултон девop ёқалаб кетган супача қошига 
борди. Унда турли шиша идишлар, темир-тақа ётар эди. Ултон четга