Олабўжи романдан катта хикоя

суҳбатлашиб ҳам... – Сўнг бирдан Ултонга боқиб сўради. – Домилла, 
наҳот бирон қизнинг ўзингизга қизиққанини сезмаган бўлсангиз? 
Ултон бу ерда сезмаган эди: ҳа-ҳа, бу қишлоқда эрли ўқитувчилар 
унга – сингил-опа, келинчаклар – келин-янга эди. 
Бироқ Тошкентда унинг суйгани бор: бу йил тарихдан фан 
номзоди бўлади... 
– Йўқ, – деди Ултон. – Умуман, бу гапни йиғиштирайлик. – Шунда 
Наби нимадир демоқчи бўлди-ю, қиқиллаб кула бошлади. Ултон 
хавфсиради. – Нимага куласан? 
– Ҳе-е, Қўрғондарада... Сизни отган овчи топилмади-я? 
Ултон бирдан чимирилди: ўша дарага кираверишда уни кимдир 
отган эди. Сочма ўқ билан... Тўғри, ўша браконьер лойхўракка ўқ 
узганди. Аммо ўқининг кўпи Ултоннинг башарасига ёпишганди. 
Хайрият, “кўз эгали” дейдилар. Кўзига тегмаган, йўғасам... 
– У барибир топилади! – деди Ултон аламли тантанавор оҳангда. –
Ўғирлик қирқ кун тезак тагида ётади... – Аммо унинг топилмаслигига 
ўшандаёқ амин бўлган эди. Ўшанда юзи шишиб, қовоқлари бир-бирига 
ёпишиб қолмаганда-ку, ҳеч қурса уни кўриб оларди. Аттанг... 
Бунинг устига, тезроқ дўхтирга учрашиши лозим эди. Хайрият, 
тагида оти бор экан, жонивор уни амбулаторияга етқазди... 
Табиий, Наби ҳам ўша овчининг топилишига ишонмасди. Аммо: 
– Албатта топилиши керак! – деди. – Шундай қилайки...— Кейин 
бу гапни унутгандек, бирдан бурилиб сўради. – Ё биронта келишиб 

---

6 
қўйганингиз борми? 
– Бор, – деб юборди Ултон. Бироқ негадир пушмон еди бундай 
деганига: ҳарқалай ўша “қизиққан” қизни кўриш ҳам... қизиқ-да. 
Бунинг устига, ўзи қатори “қари қиз”... Да! – деди сўнг. – Ҳайда-е! 
Кўрамиз-да! Бу дунёда эрта нима бўлишини ҳеч ним билмайди.