Олабўжи романдан катта хикоя

Ултон йўлдан кўз узмай сигарет тутатди. Бу йигит чапани: одамни 
беобрў қилиб қўйиши ҳеч гапмас. Қолаверса, оғзи бузуқ. 
– Ҳа, гурунг беринг бўлмаса, – қистади Наби. – Билама-ан, бизни 
ёқтирмайсиз. 
– Hera, – деди Ултон. – Сен яхши йигит эдинг. 
“Эдинг...” Астағфирулло... Лекин билиб қўйинг, домилла, мен 
сизни ҳурмат қиламан. – Кейин рул чамбарагига мушт урди. – Ҳе, 
энасини... 
– Илтимос, сўкинма. 
– Узр, домиллажон... Оғиз ўрганиб қолган-да. Эн... Бу, 
ёзганларингизни ўқимаяпмиз? 
– Мен ёзишни ташлаганман, – деди Ултон ва шу оннинг ўзида бу 
гап ёйилиб кетмаслигини истади: илло, ёзиш – қандайдир муҳим ва 
руҳан порлоқ бир асар битиш ишқигина уни ҳаётда тутиб турганга 
ўхшар эди. 
Наби яна мийиғида кулди. Кейин Ултонга бирдан жиддий боқиб: 
– Домилла, мен... воситачиликни ёмон кўраман, – деди. – Лекин 
айтишим керак: бир қиз сизга қизиқяпти. 
– Менга? 
– А, нима, – деди Наби. – У кишиям йигирма еттидан ошиб қолган. 
– Қари қиз де? 
– Эҳ, дунё... Ўн саккизда ўнни битирса! Институт – беш йил, 
ТошМИ – олти йил! У бечора дўхтир бўлиб келганида, дугоналари икки-
уч болали бўлиб қолади... 
– Ҳа! – деб юборди Ултон дафъатан куйиниб. – Ўқиган ўзбек 

---

5 
қизлари учун фожеа бу! – Кейин ўртаниб кетди. – Эркаклар 
билмайдиларки, асил бокиралик ана ўшаларда бўлади... Кўпинча! Ҳе, 
ифлоси кўчага чиқмай ҳам қилғилиқни қила олади. Ҳатто паранжи 
ёпинтириб қўйсангиз ҳам... 
Наби қорғин бош ирғади. 
– Ҳаққаст рост айтасиз. Ленин, домилла, у опа... яхши инсон-да! – 
Сўнг хўрсиниб юборди. – Билдим-да, мен! Ахир одам билан бир-икки