Олабўжи романдан катта хикоя

125 
...Ултон отни пастқамликда (Абдуқаюм никоҳ куни “Победа”ни 
қўйган ер) қолдириб, мозор эшиги (табақанинг усти очиқ: товутга ғов 
йўқ) олдидан ўтаркан, ичкарига кўз солди-ю, тўхтади: шу ерда никоқ 
ўқитган, онасининг қабри-да шу ерда... 
У шарт бурилиб, зинага чиқди. Наздида, мозорда ҳам кимдир 
пойлаб тургандек бўлди: аммо бу маконни “босиб” ўтиб кетолмайди. 

---

518 
Олға қадам отди ва кўзига ташланган нарса – Бибиқиз сағанаси 
кесиб олингандек экани, йўлкада ғиштлар қалашиб ётгани бўлди. Йигит 
ҳайрон қолиб аста жиларкан, сағана ёнида ўсган наъматак бутаси ҳам 
пастда – гўрлар устида ётганини кўрди ва шунда: “Ассалому алайкум”, 
деган овозни эшитди. Аланглади: овоз айвончадан келган, бурчакда 
домла намоз ўқиётган экан. “Ассалом алайкум, раҳматулло”, деди яна 
қария ва пичирлай бошлади: 
– Жумла мўминга товфиқ бер... Марҳумларнинг руҳини ранжитган 
нобакорлар жазоси ўзингга ҳавола, эгам... 
Ниҳоят, Зикриёхон домла қўзғалиб-туриб жойнамозни қоқди. 
Жойига-устунга иларкан, Ултонни кўриб, бирдан илжайди-да... 
...кўз узмай қолди. 
“Биларкан. Эшитган...” деган ўй кечди йигитнинг дилидан ва тили 
калимага келди: 
– Салом алайкум, тақсир! 
Домла ўша жилмайишида Ултоннинг қўлини олди. Сўнг кафтига 
тикилиб: 
– У ерда ишлатмас экан-да? – деди. 
– Ҳим. Мен... улгурмадим, – жавоб қилди Ултон ҳам жилмайиб. 
Чол бош ирғади. 
– Марҳамат. – Юқори айвонга юз бурди-ю, дарҳол сатана 
вайронасига имо қилди. – Ана шунақа қип кетишди. 
– Кимлар? 
– Опа билан Одилбой. Боз икки ишчи келишди. Бел-кетмон 
кўтариб. Кейин Опа ваъз айтди. Бизни “динчи-тарғиботчи” деди. Кейин