Олабўжи романдан катта хикоя

фатво берсинлар! – деди Хуррам. – Лекин, менинг ҳам кайфиятим 
бошқача! Яна ашула айтгим келяпти... 
– Ичгинг келмаса, бас. – деди Мунди. 
– Тасаввур этингки, ичгим ҳам келаяпти... Олдин мана шу йигит 
билан чўқиштираман! – У Қобилни қучиб қўйиб, ўрнидан турди. 
– Меҳмонларга қуй, девона... Раҳмат. Энди менга. Мен ҳам меҳмон-
да! Дод! “Соғиндим мен...” 
Микрофону унинг анжомларини жойлаштириб келаётган Собир: 
– “Соғинган” бўлсангиз, уйга боринг, – деди. – Янгани 
опкелмагандан кейин... 
– Янганг банд. Кадр ўстираяпти. Ўзбек халқи кўпайиши керак! Бу
– буюк вазифа! 
– Шу гапингиз зўр сарлавҳа экан-да! 
– Йиғиштир шу газет-пазетингни... 
– Газет ўзингизники-ю, устоз? 
– Менда... 
– Турсунтош? – Хуррам пиёлани чертди. – Эшитайлик. 
– Ҳозир... Ана, Келяптилар! Битта гапимиз бор. Лекин ҳозироқ 
Ултонжон билан келинимдан узр сўрайман... 
74 
Баҳор эрига қия қаради. Ултон елкасини қисди. 
– Бошқа синфдошингиз йўқми дейман? – сўради Дунё. 
Ултон хижолатгина тортиб қолмай, қийналиб ҳам кетди: “Ана, 
таънаям эшитдинг. Айб ўзингда... – Сўнг ғижиниб кетди. – Улар ҳам 

---

325 
ишшаймаса...” 
“Крупская”да бирга ўқиган синфдошларини Ултон яхши эслар 
(болалик хотиралари “ёпишқоқ” бўлади-да), бироқ уларнинг кўпи ҳар 
томонга тарқалиб кетган эди: Оқсувда завод-фабрика йўқ, тоғли жой 
бўлгани учун ер ўзлаштиришнинг ҳам иложи йўқ: ёшлар ягона йўл – 
шаҳарлар ва бўз ерларга кетишди. Рост, кейинги вақтда пахтадан 
“қўрқиб” тоққа қочаётганлар ҳам бор, аммо улар ҳам Олатоғ 
марказида... 
Ултон интернатда бирга ўқиган йигит-қизларни эса, таажжуб,