Олабўжи романдан катта хикоя

маъракани кўпдан бери орзу қилар эдим. Мана, бугун ниятимга етдим! 
Бизнинг шу шодиёналикни баҳам кўраётганларинг учун ҳаммангизга, – 
қўлларини кўксида чалиштириб эгилди, – таъзим қиламан! Илоҳи, 
сизлар ҳам тамоми орзу-ҳавасларингга етинглар! 
Кейин Султон бобо қудасини микрофонга ундади-да, четга чиқди. 
Кенжа бобо микрофонни – бўйи баравари қилиб: 
– Мен қудамнинг гапларига юз фойиз қўшиламан! – деди ва у ҳам 
таъзим қилди. – Энди бир минут қулоқ беринглар, бир тарихни айтаман: 
фин урушида эдик, “кинжалний огон”га тушиб қолдик. Султонбой 
икковимиз... Тўрт тарафдан ўқ ёғилаяпти: ўзимизга жаноза ўқияпмиз. 
Тағии шу нарсани айтиш керакки, бизнинг қўмондонлик сводкада: 
“Фақат олға босаяпмиз!” дегани билан, биз ташвақадек жилар эдик. 
Финлар яхши уришади. Бунинг устига, улар ватанни ҳимоя қилишар 
эди... 
Собир чолнинг пинжига тиқилиб: 
– Биз ҳам бекорга ҳужум қилмагандирмиз? – деди. 
– Мен бўлган гапни айтяпман... Хуллас, жигарларим, ўша окопда 
ният қилдик-да: “Arap омон қолсак, ичкилик ичмаймиз. Хўш, эгри 
йўлларга юрмаймиз. Одил-адолатли бўламиз!” Яна бир қасам ичдик: 
“Ватанга қайтиб борсак, элга ош бериб, бир-биримизга чопонлар 
кийдириб, қайтадан дўст бўламиз!” Ўзи, урфимизда шундай-ку? 
– Шундай э-эди, – деди Собир. 
– Энди, фалакнинг гардишини қарангки, ўша орзуйимиз бугун 
ушаляпти! 

---

320 
– Бир йўла қуда бўлиб ҳам олдинглар! – Собир Турсунтош 
келтириб тутган яшил зар чопонни олиб, Кенжа бобога тутди. 
Бобо тўнни очиб, дўстининг эгнига ёпди. Кейин Султон бобонинг 
ўзи Турсунтошдан қизил зар чопонни олиб, жўрасининг кифтига 
кийгизди.