Олабўжи романдан катта хикоя

гапдан тўхтамас эди: – Депутат бўлиш – ҳазил гап эмас!.. Ўзи 
ёшлигидаям қорувли эди-да! Ҳе, биз фин урушидаям бирга бўлганмиз! 
Қаранг, қанча йил ўтиб кетипти! Энди бир районда яшаб бир йилда 
кўриша олмаймиз. Ҳа, омон бўлсин... 
– Тепага чиқасизми? – сўради Наби. 
– Шу-шу ўртоқ Қўчқоров чақириптилар... Гаражда йўқ эдим. 
Носвой олгани чиққан эдим. Келсам, “сизни райкомга чақиришяпти”, 
дейишади. Ҳайрон бўлдим... Лекин биронталаринг ҳазил қилаётган 
бўлсаларинг, жавобини берасизлар, дедим-да, буёққа жўнайвердим. 
– Хўп иш қипсиз-да! Умид қаерда? Опкеларди... 
– Рейсга кетган. Эрта-бурускун кеп қолади, насиб бўлса. Хўп, эса 
мен борай. 
– Юринг, домилла. 
...Ултоннинг кўнгли сезган эди: бу одам – Баҳорнинг отаси. 
– Бўлмасам ўзинг кириб чиқа қол, – деди Ултон Набига. – Мен шу 
ерда тура тураман. 
Наби бир унга, бир чолга қаради-да: 
– Майли, – деди. – Икки минутда қайтиб чиқаман. 
– Хўш-да, – қария Ултонга эгилиб қўйди. – Отангизни сўранг, 
болам. Кенжа деган пакана жўрангиз бор экан, гаражда ишлар экан 
десангиз, ўзи билади. 
– Хўп, – деди Ултон чолга қаролмай. 
Улар кетишаркан, сигарета тутатди-да: “Ҳе, шайтон, – деди ичида. 
– Айтмади-я... 
...Шу – Баҳорнинг отаси. Отиям Кенжа... Уям, демак, бобосининг 
номига ўтмаган экан”, – Кейин Баҳор хаёлида кўрингандек бўлди: унга 

---

213 
Кенжа бобо билан бетма-бет гаплашганини айтаётгандек, у қаққос отиб 
(хурсанд бўлиб) кулаётгандек туюлди. Шунда диққатни жамлаш ва 
Баҳорни аниқроқ тасаввур этиш учун ерга боқиб қарағайлар томон 
жила бошлади-ю, кимнингдир... ҳа-ҳа, соқчи-милисанинг қўлларини