Олабўжи романдан катта хикоя

шарҳлай кетди: – Демоқчиманки, Набибой, ўша ўрислар меҳмон бўлиб 
келишганда, бошқа гап эди... Ҳалқимиз ҳалиям кўпларини меҳмон деб 
эъзозлайди, улар эса буни тушунмайдилар... чунки улар мезбон бўлиб 
келиш учун келишади. Фикримни тўғри тушунинглар: баъзи 
ўртоқларнинг айтишича, бизнинг Ўзбекистон ҳукуматимиз тепасида 
турган айрим раҳбарлар Русиядан атай чақиришаркан. Албатта Масков 
билан келишган ҳолда... 
– Кейин алкашлариям кела беради? 
– Ҳа... Ҳали яна кўп келади! – Ултон Олатоққа қараб олди. – 
Кейин қарабсанки, ўзбекдан ҳам кўпайиб кетишипти! – Унинг лаблари 
титраб кетди. – Шаҳарда қанча ўрис бор? 
– Э, тўлиб кетган, – деди Наби. – Тағин: “Наш город!” дейди! 
– Ана шунақа, – хулоса қилди Ултон. – Шунинг учун мен уларнинг 
“Русияда иш йўқ”, деганига зиғирча ишонмайман. Бундай бўлиши 
мумкин эмас! 
– Албатта, – деди Ашим. 
Наби эса хахолаб кулди. 
– “Приезжайте к нам в Узбекистан!” Бизнинг бағримиз ке-енг! 
Уйимизнинг тўри сизники! Бизга пойгак ҳам бўлаверди... Ҳе, энангни... 
Ултон ҳорғин тортиб кетди. 
– Майли. Ишлайверсин... – Шунда боғдаги қуриган шохларнинг 
ҳам гўзал экани ва уларни атай кесмай юргани ёдига тушди-ю, кўзини 
юмгудек бўлди. – Саржин қилишсин... Лекин ҳақини тўлаймиз. 
– Хўп, ака... Қўрадан ҳам анча қий чиқди! Тандирга ярайди-да! 
– Яхши. Уларнинг олдига бор... – Шу кез отасининг (юртда): 
“Опангниям жўнатаман”, деганини эслаб, у киши келса рўзғорни қўлга 
олиши, демак, ўзининг ҳар йўриғда бош қотиришдан халос бўлишини 
ўйлади. 

---

211 
...Наби мошинани қўш қарағай томон тислантираркан, энгарак-
дарвозадан ҳовлиқиб кирган паст бўйли, бошида гардиши шалвираб