Олабўжи романдан катта хикоя

бошлади. 
Ултон остона ҳатлаб чиқди-ю, мошина қошида Наби билан 
гаплашиб турган Ашимни кўрди. Ашим ҳам унга ялт қаради-да:
– Қайтариб келди... ўрисларни! – деди тиржайиб. – Йўлда дуч кеп 
қопти... Қуриган шохларни кестираяппан! Ўтин бўлади. – Сўнг 
елкасини қисиб, мўлтиради. – Уришманг, ака. 
– Э, ишлайверсин-е! – деди Наби ҳам. – Улар ҳам худонинг 
бандаси-да! 
Ултон айни шу нарсани унутгандай ғамгин тортиб, Қизил 
мозорнинг шайхи отасига айтган, отаси эса Ултонга сўзлаб бергани, 
сўнгра ислом динию Аллоҳнинг кенглигини бирдан инкишоф эттирган 
ҳикоя ёдига тушиб кетди. 
Уни шу топда анавиларга баён қилиш ўзига ҳузур бағишлашини 
туйиб: 
– Сабр” – дея пастга тушди. Сўнг атай чимирилиб: – Бир ҳикоя 
бор, – деди. – Қулоқ солинглар... О, бу дунёвий ҳикоя! Ҳим, бир куни 
Ҳотамтой Аллоҳга ёлворипти: “Эй, Тангрим, мен шунчалик бойиб 
кетдимки, бировга едирмасам бўлмайди”. Аллоҳдан ваҳий келипти: 
“Сенга меҳмон юбораман!” Ҳотамтой саҳрода яшар экан, ўтовидан 
чиқиб кута бошлапти. Кун чошгох, экан, пешин бўпти. Меҳмон йўқмиш. 
Бир маҳал қараса, йироқдан туя минган бир кимса келаверипти. 
Ҳотамтой тикилиб боқса, йўловчи – яҳудий экан... Ҳотамтой яҳудийнинг 
саломига алик ҳам олмапти. У ўтиб кетипти. Кеч тушганда, бой тағин 
Аллоҳга нидо қилипти: “Эй Тангрим, меҳмон юбормадинг-ку? – 
“Юбордим-ку, сен уни уйингга таклиф этмадинг, холос”, депти Аллоҳ. – 
“Э, ахир у – яҳудий эди-ку?” депти Ҳотамтой. Тангри нима депти? 
“Яҳудий бўлса-ям – менинг бандам у!”. 

---

210 
– Ў-ў-ў, зўр экан! –деди Ашим. 
– Албатта, – деди Ултон ва ҳикояни эслашига боис “нарса”ни