Олабўжи романдан катта хикоя

қўйиб, шишани кўкатлар устига думалатиб юборди-да, қандайдир ички-

---

107 
пинҳон андишаларни енгиб: – Айтишим керакки, – дея пиёлани қўлига 
олди. – Бу “ишлар”ни, ўзимча, қанчалик табиий демайин, барибир 
ҳайронман... 
– Маладес, – маъқуллади Зокир Ўринов кўзларини сузиб. Кейин 
сўради: – Сени ўзи... фақат шу гап учун чақирган эдими? 
– Йўғасам-чи! – онт ичгудек бўлди Ултон. – Бироқ буни идорасига 
бориб билдим. 
– Демак, хулоса бундай: унинг учун сенинг ва... Дўхтир қизнинг, – 
мийиғида ишшайиб қўйди, – мактабни текшириб боришларинг – 
шунчаки бир формалнийлик, холос. Ремонт масаласи эса, аллақачон ҳал 
бўлган. Ким билади, юқори ташкилотлардан мўйлов қилишган бўлса... 
– Эҳтимол. 
– Бўпти! 
– Бўлмасам биз ҳам расмиятчилик учун, мана... – Шимининг 
чўнтагидан буклоғлиқ қоғоз олиб, Ултонга узатди Тўлаганов. – Бунда 
талаб-таклифларимиз ёзилган. 
 
 
 
 
 
25 
Улар ёлғизоёқ йўлга тушиб, дўлана остидан яна энгашиб 
ўтишаркан, қўлида бир варақ қоғозни омонат тутиб, букри томирда 
ўтириб қолган Ултон: “Қандай бемаънилик, – деб ўйларди. – Ҳамма 
нарса... фикция! Бироқ, барибир бу ерда бир гап бўлиши мумкин!”. 
Шу пайт аллақаердан қирғийнинг “қийқ-қийқ” этган ўткир 
товуши эшитилди ва зум ўтмай овчининг ўзи иморат устида пайдо 
бўлди. 
Ниҳоят, мошина сигнал берди. Зокир Ўринов “трундалет”ини 
ҳайдаб кетди. Ҳавода муаллақ тўхтаб қанот қоқаётган қуш кўприк 
томонга ўтди ва ғойиб бўлди. 
Ашим келди. Энди шишани кўйлаги остидан қўлтиғига қисиб 
олган эди. 
Ултон кўрпачага чўзилиб ётди. У ҳорғин, таъби хира, бунинг 

---

108