Олабўжи романдан катта хикоя

ёнбошлади. 
– Зерикибсиз, ака. – Ашим тиржайди. – Анавини айлантирсангиз-
чи? – шундай деди-ю, кўзи бўзариб кетди. – Кечиринг, Ултон ака. 
Ултон ўзини босиб: 
– Ничево, – деди. – Бу мумкин... 
Ашим унга ҳуркиброқ тикилди. 
– Анавиниям очайми? 
– Оч. 
– Ака, менга ундай тикилманг. Барибир Баҳор опа ҳақида ҳеч 
нарса демайман. 
Ултон бошини илкис кўтариб, аста туриб ўтирди. 
– Қизиқ гап айтдинг. 
– Нимаси “қизиқ?” 
– Демак, бир сир бор?.. 
– Э, Ултон ака-е... 
– Дарвоқе! Узр, ука. – Ултон сергак тортиб, ўрнидан турди. 
Роҳатланиб керишди-да, қирғоқ адоғидаги мевалари жийдадек қип-
қизил бўлиб қолган наъматакларга, сўнг қари ўрикка чирмашиб кетган 
аймоқи токка кўзи тушди. – Пишиптимикан ўзи? Ҳозир... – У ўт-ўланни 
юмшоқ босиб бораркан, ўшанда... амбулаторияга соҳил ёқалаб боргани, 
йўлида наъматакларнинг беҳад кўп учраганини эслаб қолди: ўсимлик 
тиканлари унинг почаларини тилган, этига қадалган, Гижингтой бир-
икки жойда тайсаллаб ҳам қолган эди. 
Ҳа-а-а, демак, бу оқшом... бу тун ҳам, демак, шу соҳилдан боради: 
хилват... 
Анави ҳамшира... Ҳожар опа-чи? У, у... э, унинг уйи бордир-е! 
“Онамни билар экан-а?” 
Токка аллақанча майналар қўниб турган экан: чирқиллаб учиб 

---

110 
кетишди. 
– Ҳе, жинқарчалар! – деди Ултон. Тобора кўпайиб бораётган 
(қадимда йўқ даражада экан) бу ёвуз, йиртқич тумшуқли парранда, 
Қўрбоши бобонинг айтишича, бу ердан булбулларни бездирган: 
тухумини чақиб қўяр экан. Ҳатто қип-қизил жиш болалариниям аямас 
экан. 
Ултон ўрик тагига бораркан, ҳар қандай жониворнинг ўзи пайдо