Олабўжи романдан катта хикоя

ўзиданоқ қандайдир хижолат бўлиб ва гап яна аскияга айланиши 
мумкинлиги учун: 
– Мачитга ўхшармиш-а? – деди. 
Қўчқоров бирдан тумшайди. Хўрсинди. Сигаретни ерга уриб, 
товонида эзди. Сўнгра: 
– Биз жўнаймиз, – деди ва ўзи билан ўзи сўзлашган каби: – 
Болаларга эҳтиёт бўлиш керак... – деб кулди. – Шунинг учун ҳали сендан 
милтиқни сўровдим... – Кейин бирдан кулумсираб, Ултоннинг 
башарасига зеҳн солди. – Браконьер сени отгани, Қўлдош сўтак 
операция қилгани ростми? 
Йигитнинг кўнглидан: “Буям сўтак” дер экан”, деган ўй ўтган 
кўйи: 
– Ҳа, – деди. 
– Эшитувдим. Дарвоқе, сени табиатни муҳофаза этиш жамиятига 
олмоқчимиз... 
– Ҳим, раҳмат, – деди Ултон. – Лекин мен Оқсувда қолаверай, 
домла. Кечирасиз-у, табиатни қўриқлаш жамиятининг қўлидан ҳеч иш 
келмаса керак: ҳеч қандай ҳуқуқи йўқ... 
Тўқлибой Қўчқоров чимирилиб кулди. 
– Ҳуқуқ... Яхшигина маоши бор. Мошинаси бор. Ю-юрасан-да маза 
қилиб... 
– Раҳмат, домла. 
– Унда ўзинг биласан. 
Шунда шимолдан – Кўкмайдон устидан даҳшатли тўп отилди гўё: 
ер-осмон ларзага тушди. Атрофлардан акс садолар қайтар, учқичнинг оқ 

---

453 
думи кўринибдики, зилзила тўхтамас эди. Табиий, бу жойлар... 
...полигон пойида бўлгани учун гулдирак садоси бир неча бор 
кучли эшитилган, шу боис болалар лочин чинқириғини эшитган 
жўжалардек писиб қолишган, ўқитувчилар карахт эди. 
Ниҳоят, кабина эшигига суяниб турган Наби қаттиқ сўкинди: 
– Э, энангди... 
Негадир бошига кафтини қўйиб олган Тўқлибой Қўчқоров, ниҳоят 
қизариб, ўша учқичларнинг ихтиёри ўзида бўлса – қўналғасигача