Олабўжи романдан катта хикоя

тарафга қараркан, туйқус тушундики: уларнинг ҳам иши бор-юмуши 
бор, қолаверса, буларни ёлғиз қолдириш учун кетишди. 
“Демак, ёлғизликдан фойдаланиш лозим!” дегандай хотинига 
юзланди-ю, унинг кўзлари юмилинқираб кетаётганини кўриб, 
шивирлади: 
– Уйқу босяптими? 
Баҳор чўчинқираб кетиб: 
– Ҳа, – дея жилмайди. Кейин эрининг билагидан ушлади. – Жиндак 
дам олайлик. Худо урсин, тоғ йўли чалиб ташлади. Кеча ўзингиз 
чарчатувдингиз... 
Ултон “пиқ” кулиб, айни чоғда мамнун бўлиб: 
– Гап йўқ, – деди. Кейин ўрнидан ирғиб турганини билади, 
теварак- атроф ўзга бир мазмун касб этгандай туюлди: ҳа-ҳа, энди бу 
боққа хўжайин битта ўзи эмас... 
...мана бу хоним ҳам бор. 
Демак, бундан буёқ ҳар ишни-да шу нозанин билан ҳам қамти 
қилмоғи керак. 
Бу ҳолнинг ўз эркини бўғиши мумкинлигини Ултон ҳозир 
ўйламас, аксинча, бу янги туйғу унга лаззат бахш этар эди. 
– Бу нарсаларни ким йиғиштиради? – худди ўзи “йиғиштириши” 
лозимдай оғриниб сўради Баҳор. 
– Ў-ў. У ёқда қанча одам бор! – хитоб қилди Ултон. – Ашим ҳам 
ўша ерда экан. 
– Ҳм. 
– Уларнинг олдидан ўтамизми?.. Хотинлар гапга тутишади. 
– Дарвоқе! – деди Ултон. – Йўғасам нима қилдик? Мана шу бинтни 
ечиб ташлайлик-а? 
– Ахир, амбулаторияга боришимиз керак-ку?.. Хўп дей қолинг! 

---

389 
– Ҳим, – Ултон кулумсиради. – Яна қочар эканмиз-да? 
Баҳор кўзини қисди. 
– Қочайлик... Эй, қизиқ бўлди-ку тоғ сафари ҳам! Қайтамга 
ҳаммаси завқланиб кулишди. 
Ултон унинг кифтидан қучиб қўйди. 
Кетдик! 
Бироқ йўлга қараб, ўйланиб қолди: хўп, мана бу ёнғоқ остидан