Олабўжи романдан катта хикоя

айлангандек, аста қўл узатди. Тутқични олди ва тик турганича жавоб 
қайтишини кутди. 
– Алё, алё-ё! 
– Омон ака, менман, – деди Ултон беихтиёр қоматини ростлаб 
(редакциядан йўғон бир одам билан гаплашаётгандек). 
– Э, ўртоқ Султонуп! Тўйлар муборак? Борар эканмиз-да? 
– Албатта, – деди Ултон. – Агар келолмасангиз, насибангизни олиб 
қўямиз... Менга амбулаторияни... 
– Баҳорой гаплашяпти... Бир минут сабр қиласиз. Дарвоқе, 
Набижон айтдими номерингизни? 
– Бор эканми? 
– Б-беришипти... Ёзиб олинг... 51-000. Ана шу! Райком бобомиз 
бебаҳо одам-да! Набижон бизнинг хўжайинга бир оғиз айтган эканлар, у 
киши ўртоқ Қўчқоровга қўнғироқ қиптилар... Қарабсизки, номер гатоп! 
– Раҳмат, ака. 
– Arap иложи бўлса, телефонии катта иморатга тушириш керак. 
Бошқа аппарат бўлса, паралел қилиш ҳам мумкин. Биронтаси сўраб 
қолса, базмдан чиқибоқ гаплашаверасиз. 
– Раҳмат. 
56 
Ултон ўтган кунлар мобайнида Баҳорни биргина марта – шундаям 
“Тез ёрдам”да ўтиб кетаётганида (ўзи мактабдан чиқаётганди) кўрган 
эди. Ва беихтиёр савқи табиий туйғуларни туйган эди: “Мошинада ўтиб 
кетсаям... меники. Тўйдан кейин у албатта мошинани тўхтатиб (агар 
мени кўриб қолса) одамларнинг кўзи олдида гаплашади... 
Эру хотинлик – ажиб бир олам... бўлиши керак: бир-бирингга 
сирдошсан: хоҳлаган одамингни ғийбат қила оласан ва буни биров 

---

251 
билмайди. 
Билса, иккаланг ҳам тона оласан. 
Қизиқ-да: бир қишлоқи йигит, дейлик, бир шаҳарлик қиз билан 
қўлтиқлашиб кетишаётган бўлса-ю, буни кўрган одамлар уларни 
ёмонлай бошлаганда, кимдир биров: “Улар – эр-хотин-е!” деб қўйсами,