Олабўжи романдан катта хикоя

бунинг сабаби бўлак эди: мактабнинг аҳволи тўғрисида бир қатор ҳам 

---

170 
ёзмадилар, Тўқлибой ака сўраса... 
...Сўрагандаям: “Нима иш билан шуғулландинглар?” дейиши жуда 
мумкин-да! 
Қолаверса, бу борада у кишининг феъли маълум... 
Шарофат (унинг ҳам ҳордиқ куни йўқ шекилли) Ултонни эски 
танишидек қабул қилди. “Бир минут!” дея Қўчқоровнинг хонасига йўл 
оларкан, Наби билан сўрашиб: “Катта йигит бўлиб юрибсизми?” деди. 
Ултоннинг сезган нарсаси шу бўлдики, котиба ўзи тўғрисида бир гапни 
билади-ю, айтишга истиҳлола қилаётгандек, бироқ ўша “гап”нинг 
хушхабар эканига шубҳа йўқ. 
Ултон сочларини бармоғида тарар-бостирар, тағин кўзгу излаб 
қаранар эдон, Наби: 
– Бу хотин ҳам бир жодугар, – деди. – Райкомда нима гап бўлса, 
олдин шу билади. 
– Телефон орқали? 
– Шарт эмас. Барибир билади... Ака, Бўтабой Сўпининг сирини 
ким кўп билади? 
Ултон ўйланиб: 
– Сен, – деди. 
– Ана, хатога кетдингиз. 
– Йўқ, сен биласан, – таъкидлади Ултон. – Нима, Ашимчалик ҳам 
билмайсанми? 
– Тепада худо бор-а! 
– Қизиқ. 
– Биз шу баранкани биламиз, холос. 
– Ҳим. 
Хосхонадан чиққан Шарофат тағин эшикни қия очиб қўйиб: 
– Марҳамат,— деди. 
– Раҳмат! 
Ултон эшикка рўпара бўлди. Ва беихтиёр: 

---

171 
– Ассалом алайкум! – деди ичкарига қадам босди. Тўрда ўтирган 
Тўқлибой Қўчқоров унга тикилганча... қимир этмади. Ултон эса, таниш 
бурчакка кўз отиб, Баҳорни кўрди, у кечаги либосда. Бироқ... 
...боши хам, қандайдир қунишиб ўтирарди.