Наргиза ан о рбо ева гоҳИ

ўтирибди, деб ўйладим. Қизим, ўғлим мендан ҳам қариб 
қолибди. Буни кеча тушуниб етдим, — деб Соли ака сўзини 
давом эттирмоқчи бўлиб турганида котиба аёл кириб келди.
— Соли ака, телефонда Санжарбек сўраяптилар, — дед и.
53

---

— Алло, лаббай ўглим... Хўп, айтмоқчисанки...
— Яхши, хўп албатта, — дед и-да гўшакни оҳиста қўйиб 
котиба аёл га термулиб қараб қолди. Котиба аёлнинг кўзи 
тўла ёш эди , унинг бу туришидан Санжар, олдин унга 
ҳам нимадир деганди, Ойгул ҳам ҳайрон бўлиб қолганди. 
Бу икки инсонга Санжар нима дедики, булар ҳайкалдек 
қотиб қолишди, деб ўйларди Ойгул.
— М унисхон, коньяк бормиди? — деди Соли ака секин 
овозда.
Котиба аёл ҳам, «Ҳа, ҳозир», деди -да чиқиб кетди. 
Аслида коньяк Ойгул ўтирган кресло олдидаги столда 
турганди, Ойгул коньякдан бир рюмкага қуйиб Соли ака га 
узатди. У рюмкадаги коньякни бир ҳўплади-да,
— Кечирасиз, Ойгулхон, мен ҳозир, — деб ўрнидан 
туриб чиқиб кетди. Соли ака сал ўтиб кириб келди. Ҳалиги 
ҳаяжондан асар ҳам йўқ эди. У чиқиб юз-қўлини ювиб 
келгани сезилиб турарди.
— Қизим, биз Толибни у ердан қандай қилиб бўлса ҳам 
о л и б ч и қ и ш и м и з к е р а к , м ен с и з н и ш у н и н г учун  
чақиргандим. Санжарнинг дўсти учун нима ёрдам керак 
бўлса, мен тайёрман.
Ҳ о зи р бу киш ига, Т ол и б чиқса ўғл и н ги з Санжар 
қамоққа кириши мумкин, деса Ойгул унинг қандай ақволга 
тушишини тасаввур қилаётганди. Ш унинг учун унга ҳеч 
нима демай қўя қолди.
— С о л и ж о н ак а, м ен ҳ о зи р шу т ў ғр и д а ҳуж ж ат 
тайёрладим, буни керакли жойга етказаман. Толиб акани, 
албатта, олиб чиқаман. Бунга ишонаман. Хотиржам бўлииг.