Наргиза ан о рбо ева гоҳИ

кимга қўш илгиси к елм асди. Баъзида Т у р су н б о й н и н г
12

---

ҳамкасблари келиб туришарди. Лекин кейинчалик улар ҳам 
қораларини кўрсатмай қолишди.
Ш ундай кунларнинг би р и да Т у р су н б о й н и н г яқин 
қамкасбларидан бири кириб келди. У М ехрихондан ҳол- 
аҳвол сўраб, унда Турсунбойнинг бир омонати борлигини, 
уни бериш вақти келганини айтди. Турсунбой бу нарсани 
ў зи н и н г оғир касал эк ан л и ги н и би л ган дан сўнг унга 
б е р г а н и н и а й т и б , б и р к а с с е т а н и қўл и га т у т қ а зд и . 
Т у р с у н б о й н и н г ҳ а м к а с б и Т о л и б ж о н г а о л и б кел ган 
ширинликларни бериб, ишга шош иб турганини айтиб, 
уйдан чиқиб кетди.
М еҳрихон кассетани кўришга шош илиб, магнитофонга 
тикди.
— А зи зи м , м еҳрибоним , ҳаётим қувончи, севгилим 
М еҳрихон, салом.
Телевизор экранида Турсунбой жилмайиб турарди.
— К а м ер а га қ ар аб г а п и р и ш ж у д а қ и й и н э к а н . 
М еҳрибоним, билиб гурибман, сенга ҳозир жуда қийин. 
Дунёда ўзингни ёлғиз ҳис қилаётганингни тушунаман. Мен 
сен билан оз фурсат бирга бўлсам-да, ҳар бир эркак орзу 
қиладиган умр йўлдоши билан яшадим, дея оламан. Меҳри 
и см и н г^ а с о д и қ қ о л и б , м е н г а м е ҳ р и б о н б ў л д и н г , 
севги м и зга, м уҳаббатим изга ваф одор, Л айли, Ш ирин, 
Зуҳралар қаторидан жой олишга лойиқ аёлсан. Мен сендан 
розиман. Бу дунёда сен каби аёллар кўп бўлишини Худодан 
сўраб қоламан. Умримнинг охирги кунлари қолаётганини 
юракдан сезиб юргандим. Ш унинг учун кейинги кунларда 
с ен и ў зи м д а н узоқ л аш т и р и ш н и я т и д а дагал гапира