Mixail Bulgakov ityurak (qissa)

Derazasidan  Valtornaning
2
  yoqimli  ovozi  eshitilayotgan  o’t 
o’chirish komandasi yoniga yetganlarida, janob itning sadoqatini yana bir 
bo’lakcha  kolbasa  bilan  taqdirladi,  lekin  bu  bo’lakcha  avvalgisidan 
kichikroq, besh tiyinlik chaqani eslatardi. 
  
Eh,  g’aroyib  odam  ekan!  Meni  o’ziga  og’dirib  olmoqchi... 
Xavotirlanmang!  Shundoq  ham  hech  qayoqqa  jilmayman.  Qayerga 
desangiz, o’sha yoqqa ergashib ketaveraman!.. 
— Fit-fit-fit! Bu yoqqa yur! 
  
Obuxovgami? Ma’zur tutasiz. Bu jinko’cha bizga juda yaxshi tanish. 
—  Fit-fit!  —  Bu  yoqqami?  Bajoni...  E,  yo’q,  ma’zur  tuting.  Yo’q.  U 
yoqda shveysar bor. Bunaqasi olamda yo’q. Ko’cha supuruvchi farroshlar 
ham  uning  oldida  ip  esholmaydi.  Juda  xudo  urgan  zot.  Indamasang, 
boshingga minib, qorningni chavaqlashdan ham toymaydi. 
— Nega qo’rqasan, axir? Yuraver.