Microsoft Word togaymurod otamdan qolgan dalalar lotin ziyouz com doc

22 
Otamiz esini tanigunichayin tomma-tom yuradi. 
 
 
IKKINCHI BOB
 
1
Men Surxoni Aqrab qo‘ligul o‘g‘li bo‘laman. 
2 
Otamiz qadamish cho‘p nihol bo‘ladi. Otamiz qaramish daraxt shig‘il-shig‘il bo‘ladi. Otamiz 
kesmish tok shokila-shokila bo‘ladi. Otamiz qirqmish gul shoda-shoda bo‘ladi. 

---

Tog‘ay Murod. Otamdan qolgan dalalar (roman) 
www.ziyouz.com
kutubxonasi 
15
— Ming qilsa-da, otasi farg‘onachi-da, farg‘ona-chi! — deydi el. 
3
Bir erta Abil jarchi ko‘chama-ko‘cha jar soladi: 
— ...Barcha-barcha hovuz bo‘ylab borsin! Yo‘qsillar hukumati bilan ko‘rishuv bo‘ladi! 
— Yuvuqsizlar hukumati deydimi? — deydi onamiz. 
Otamiz onamizdan betini burib-burib kuladi. 
— Dehqonqul! — deydi otamiz. — Yuvuqsizlar hukumati desang-da bo‘ladi, Sho‘rolar hukumati 
desang-da bo‘ladi! 
Bizning Surxon tarafda xo‘jalar bekalar otini atamaydi. Bekalar-da xo‘jalar otini atamaydi. Bir-
birlarini yo qizlari oti bilan ataydi, yo o‘g‘illari oti bilan ataydi. 
Otamiz bilan onamiz bir-birlarini mening otim bilan ataydi. 
— Barcha boradimi, Dehqonqul? — deydi onamiz. 
— Yo‘q! Kattalar boradi. Sho‘rolar maydalar bilan gapirishmaydi. 
— Ana, eshitding-a? — deydi onamiz. Shunday bo‘lsa-da, men otamiz ketidan iyaraman. 
Otamiz meni jerkib-jerkib darvozada qoldiradi. 
Men darvoza suyanib o‘tiraman. Otamiz yo‘lini qarayman. 
Otamiz tushlarda qaytadi. 
Men otamiz qo‘lidan ushlab tortaman. 
— Ayting, Sho‘ro qanday odam, ayting! — deyman. Otamiz qoboq uyub ichkarilaydi. Telpagini 
tastillatib ko‘rpacha uradi. Bolish yonboshlab ich tortadi. Ship tikilib uh tortadi. 
Men otamiz pinjiga kiraman. Men otamiz belbog‘idan tortaman. 
— Ota, ayting! — deyman. 
— E, o‘chir-e, enag‘ar! — deydi otamiz. — Endi sen qoldingmi, kallani garang qilmagan? 
Men otamiz pinjida yota beraman. Shunda, onamiz ichkarilaydi. 
— Qani, gapirsin qani, — deydi onamiz. Otamiz tag‘in miq etmaydi. 
— Gapirsin-da endi, yuvuqsizlar hukumati qandaychikin odam ekan, gapirsin-da endi. 
Ana shunda otamiz onamizga yuz buradi. 
— Dehqonqul! — deydi. — Sho‘rolar, biz to‘ngich, siz kenjasiz, deydi. Biz sizlarning katta 
akalaringiz bo‘lamiz, deydi. Shunday ekan, sizlar bizga bo‘ysunishlaringiz lozim, deydi. 
— Yaxshi, musulmonchilikni bilar ekan. 
— Dehqonqul! Gap musulmonchilikda emas... Dehqonqul! Shuni o‘ng qulog‘ing bilan-da eshitib 
ol, chap qulog‘ing bilan-da eshitib ol: qizil rang — yaxshilikka olib kelmaydi. Qizil rang — odamni 
aldaydi. 
— Nima, yuvuqsizlar hukumati qizil odam ekanmi? 
— Esa-chi, qizil-da. Qnp-qizil. Tut shoxiga qistirilgan yalovigacha qip-qizil. Ombor devorlariga 
ilig‘liq so‘zanalargacha qip-qizil. Qayoqqa qarama— qizil, qizil, qizil... 
— Qizil bo‘lsa bo‘lar, bu kishiga nima. 
— Dehqonqul! Qizil yomon-da, qizil yomon. Boisi, qizil rang — qon rang! Qon yomon, yomon! 
— Zamon tinch bo‘lsa, bo‘pti-da. 
— Dehqonqul Qon rangdan yorug‘lik tilama. Qon rangdan ro‘shnolik tilama. Qon rangdan panoh 
tilama. Qon rang — jallod rang! 
4
Shu kundan e’tiboran otamiz bir boshqa bo‘ladi-qoladi. 
Bir mahalgachayin uxlamaydi. Hovli aylanib-aylanib yuradi. Ko‘cha devor mo‘ralab-mo‘ralab 

---

Tog‘ay Murod. Otamdan qolgan dalalar (roman)