Microsoft Word saodat asri 3 ziyouz com doc

 
ЖАНГДАН БИР КУН АВВАЛ 
Расулуллоҳ (с.а.в.) бомдод намозини ўқиб бўлгач, саҳобаларга ўгирилиб дедилар: 
— Бу кеча бир туш кўрдим. Тушимда сўйилган бир сигирни, қиличим тешилиб қолганини 
ва қўлимни мустаҳкам бир совутга солганимни кўрдим. 
— Эй Оллоҳнинг расули, буларни нимага йўйдингиз? 
— Сўйилган сигир дўстларимдан баъзиларининг шаҳид бўлишини билдиради. 
Қиличимнинг тешилгани оиламиздан бир кишининг шаҳодатига ишорат. Қўлимни солганим 
совут эса, Мадинадир. 
Туш таъбирлангач, Расули акрам (с.а.в.) Уҳуд тоғига келиб ўрнашган душман кўшинлари 
ҳақида маълумот бердилар. Мадинада колиб, шаҳарни мудофаа қилиш фикрида эканларини 
айтдилар. Абдуллоҳ ибн Убайй ибн Салул ҳам бу фикрга қўшилишини билдирди. 
Аммо кўпчилик мусулмонлар бошқача фикрни илгари суришди. Улар, айниқса Бадр 
жангида қатнаша олмаганлар душман билан юзма-юз келиб, яккама-якка жанг қилишни 
исташарди. Расули акрамнинг амакилари Ҳамза ва унга ўхшаб жанг қилишни хуш кўрувчилар 
ҳам шу фикрни қўллашди. Девор ортидан туриб душманга узоқдан ўқ ва тош отишни ўзларига 
эп кўришмасди. 
Бадр жангидаги ғолиблик қалбларга жасорат бахш этган эди. Бу сафар ҳам ғалаба қилишга 

---

Саодат асри қиссалари. 3-китоб. Аҳмад Лутфий 
www.ziyouz.com кутубхонаси 
49
қатъий ишонч бор эди. Зеро, шаҳид бўлишдан ҳеч ким қўрқмасди. 
Ўлган шаҳид, қолган ғозий бўлганидан кейин, яна нимадан қурқиш керак? 
Сизга Китобни нозил қилган Оллоҳ ҳаққи, улар билан юзма-юз жанг қилишимиз лозим! 
Остонамизга келиб туришганида савашмасак, қачон савашамиз?! 
 Эй Оллоҳнинг расули, биз бу кунни орзиқиб кутдак. Шу кунга етказишини сўраб Оллоҳга 
ёлворар эдик Мана, ғаним ўз оёғи билан юриб келди. 
Е Набийаллоҳ, бизни жаннатдан маҳрум қилманг' Руҳим қудрат қўлида бўлган Оллоҳ 
ҳаққи айтаманки, жаннатга киришни жудажуда орзу қиламан... 
Расули акрам бу сўзни айтган Нуайм ибн Маликка юзланиб, сурадилар: 
⎯ Нима билан жаннатга кирмоқчисан? 
 Оллоҳга ва расулига бўлган муҳаббатим билан. Яна жанг маидонини ташлаб қочмаслик 
билан. Туғри айтасан, эй Нуайм. 
Дарҳақиқат, унинг бу сўзлари Расулуллоҳнинг ўзлари тасдиқ этадиган даражада чексиз 
муҳаббат ва ҳурматдан дарак берарди. Бу севги ва ҳурмат ҳисси чексиз оулгани каби, унга 
бериладиган ажру мукофот ҳам адоқсиз булиши муқаррар эди! Энди кўпнинг шу фикрда экани 
кундай равшан бўлди. 
Расулуллоҳга (с.а.в.) нисбатан қалбларда туйилган муҳаббатнинг чексизлиги, жаннатга ва 
Оллоҳнинг жамолига эришиш орзуйида ёниш, шаҳид бўлиш истаги, балоағта, яхшиликдан 
далолат. Аммо шу ўринда ўйлаб кўрилиши лозим бўлган ниҳоятда нозик бир жиҳат бор эди: 
Бадрга борилаётганда бошқалар карвонни қўлга киритишни орзу қилган бир вақтда Расули 
акрам кўпроқ душманга юзма-юз келиб, жанг қилишни истаган эдилар. Ҳолбуки бу гал 
ҳамроҳларидан: «Сизлар қандай фикрдасизлар, деб сўрамадилар, балки Мадинада қолиб 
шаҳарни мудофаа қилишни тўғри йўл деб ўйлашларини билдирдилар. Аслида, саҳобалар 
Расули акрамнинг бундай харакат тарзларидаги нозикликни фаҳмлашлари ва: 
⎯ Модомики сиз шундай фикрда экансиз, биз ҳам фикрингизга қушиламиз», дейишлари 
лозим эди. 
Расулуллоҳнинг (с.а.в.) бундай қарорга келишларига курган тушлари сабаб бўлди. 
«Қўлимни мустаҳкам бир совутга солдим, деганларида Мадинада қолиб мудофаага утишнинг 
фоидалироқ экани назарда тутилган эди. 
Мусулмон бўлганини айтса ҳам, ҳануз эски хулқидан воз кечмаган Абдуллоҳ ибн Убайй 
ибн Салул бу борада Расули акрам билан ҳамфикр чиқиши ажабланарли бўлди. Зимдан иш 
юритиб, пайти келганда мусулмонларга орқадан зарба беришдан ҳам тоймайдиган бу одам 
негадир бу дафъа Расулуллоҳни қўллади: 
— Биз ҳар сафар шаҳардан чиқиб жанг қилганимизда, албатта енгилганмиз. Шаҳарда 
қолиб мудофаага ўтган пайтимизда душманларимиз мағлуб ва паришон ҳолда ортларига қайтиб 
кетишган — деди. 
Аммо мушриклар Мадина боғларини пайҳон қилиб кетишлари турган гап эди. Чунки улар 
ўзлари билан олиб келган уч мингтача туяни ўтлоқларга, боғларга қўйиб юборишар ва қайтиб 
кетарда: «Мусулмонларни уйларидан чиқмайдиган қилдик», деб мақтанишлари тайин эди. 
Ортларида эса, пайҳон қилинган экинзорлар ва боғлар қолади... 
Шуларнинг мулоҳазасига бориб, аксарият мусулмонлар душман билан юзма-юз жанг 
қилиш тарафдори бўлиб чиқишди. Натижада кўпчиликнинг фикри инобатга олиниб, ғаним 
билан очиқ савашишга қарор қилинди. Мушриклар қароргоҳ қурган Уҳуд тоғи этакларида жанг 
қилишга келишиб олинди. Ҳамма бўлажак ғазотга ҳозирлик кўриш учун уйуйига тарқалди. 
Орадан ҳеч қанча вақт ўтмай, Амр ибн Жамуҳ тўрт ўғлини етаклаб Расули акрамнинг 
ҳузурларига келди. 
—Ё Расулуллоҳ, сиз мени мана шу чўлоқ оёқларим билан жаннатда оқсоқланиб юришимни 
хоҳлайсизми? 

---

Саодат асри қиссалари. 3-китоб. Аҳмад Лутфий