Microsoft Word saodat asri 3 ziyouz com doc

www.ziyouz.com кутубхонаси 
197
ифодалар эди. 
— Қани, нима дейсизлар? Жим ўтирган билан иш битмайди. Бир қарорга келайлик: ё 
бориб урушайлик, ё юртимизга қайтиб, болачақамизни ва мулкимизни қўриқлайлик, — деди 
яна биттаси. 
Шунда қабила раиси ўз қарорини айтди: 
— Мен орқамга қайтаман. Ким Ҳайбарга боришни истаса, унга биз монеъ бўлмаймиз. 
Раис туясига минди ва Ғатафонга қараб кетаверди. 
Қабила аҳлидан Ҳайбарга боришни хоҳлаган битта ҳам инсон чиқмади. Худди бир айланиб 
келиш учунгина йўлга чиққандай, ҳаммалари яна юртларига қайтишди. 
Буюк Мавло яҳудийларга келадиган ёрдамни шу тариқа кесган, эътиборли бир қўшинни 
кўнгилларга солган қўрқув ила тўхтатиб, орқага қайтарган эди. 
* * * 
Юриш давом этаркан, бир бадавий Жаноби Расулуллоҳга (с.а.в.) мурожаат қилиб қолди: 
— Эй Оллоҳнинг пайғамбари! Мен сенга имон келтирдим. Изн берсанг, сен билан бирга 
Мадинага ҳижрат этишни истайман, — деди. 
Зоти Рисолат жанобимизнинг муборак юзларида мамнуният излари балқиди. Бадавий 
қўшинга киритилди ва туяларга қараб туриш вазифаси топширилди унга. 
Сафарнинг охирги кечаси ҳам ўтиб бораётган эди. Анас (р.а.) ўгай отаси Абу Талҳанинг 
туясига мингашиб олган, Пайғамбар (с.а.в.) билан ёнмаён борар эди. Бир пайт туялари бир-
бирига шундай яқинлашдики, Анас оёғига Жаноби Расулуллоҳнинг муборак оёқлари 
ишқаланганини ҳис этди. 
Сал вақт ўтарўтмас тонгнинг илк ёруғлигида Ҳайбар қалъалари кўринди. Шу пайт Анас 
(р.а.) Саййидул анбиёнинг (с.а.в.): 
—Оллоҳу акбар!.. Мавҳ бўлди Ҳайбар! Биз бир қавмнинг майдонига чиққан вақтимизда 
азоб хабарини олганларнинг тонги жуда оғир келади, — деяётганларини эшитди. 
Қўшин шу якин ўртага қўнди. 
* * * 
Қуёш чиқарчиқмас ҳайбарликлар қўлларида деҳкончилик асбоблари, елкаларида 
замбиллар билан боғ ва экинзорларига ишга йўл олишган эди. Қаршиларида кўрган манзарадан 
тараша бўлиб қолишди. 
— Валлоҳи, Муҳаммадку! Муҳаммад қўшин тортиб келибди!.. — дея ҳайқираҳайқира 
қўрғонларига қочиб кетишди. 
Ислом лашкарининг хабари бирпасда ёйилди. Халқ ёпирилиб, қалъаларнинг деворлари 
устига чиқди ва мусулмонлар қўшинини ҳайрат ва даҳшат ичида томоша қилди. 
Дархол раислари, пешволари тўпланиб, нима қилишни маслаҳатлаша бошлашди. 
Ичларидан Абу Зайнаб деган бири сўз олди: 
— Уларнинг қаршисига чиқиб, қаҳрамонларча савашмоғимиз керак! Биласизлар, 
Муҳаммад ҳозирга қадар қайси калъани қамал қилган бўлса, таслим этган. Бўйсундирилганлар 
эса, ё сургун, ё асир қилинган, ё ўлдирилган. Ўзимиз гувоҳмиз бу ишларга. 
Ҳеч ким Абу Зайнабнинг сўзларига қулоқ солмади. Анчадан бери тажрибаси ва Исломга 
қарши душманлиги билан танилган Саллам ибн Мишкам ҳам айни таклифни такрорлади. Энг 
тўғри йўл қалъадан чиқиб савашиш эканини уқтирмоқчи бўлди. Аммо: 
— Бизнинг қалъаларимиз мустаҳкам, озиқовқатимиз ҳам етарли, — дейишди. 
Шундай қилиб, улар ўзларига мудофаа жангини танлашди.