Microsoft Word saodat asri 3 ziyouz com doc

www.ziyouz.com кутубхонаси 
199
Чўпон қалъа буржига чиқди, келганларга боқди. «Пайғамбарлик даъвосида чиққан...» 
деган сўз гўё зеҳнига ўрнашиб қолгандай эди. 
Ким у? Чиндан ҳам пайғамбарми?.. Одамларни нима нарсага даъват қиляпти экан?.. 
Рўпарасида қайнаб ётган лашкарга боқабоқа, хаёлга толди. Сўнгра бирдан қарорини берди. 
— Бир марта бориб кўрганни еб қўйишмас... 
Қалъадан чиқди. Қўйларининг бошига борди. Уларни сурасура Жанобимизнинг олдиларига 
келиб қолди.
⎯ Одамларни нималарга даъват қилаётганингни менга англат, — деди. 
Роббул Оламийннинг расули (с.а.в.) унга Ислом дини хақида маълумот бердилар. Чўион 
Ислом динини энг яхши билгувчи ва энг яхши тушунтиргувчи инсондан бсвосита эшитди. У 
кишида бир қабила раисининг, бир лашкар қўмондонининг катталиги, кибри йўқ, 
пайғамбарларга хос ва ярашиқли тавозеъ бор эди. Бир чўнонни рўпарасига ўтирғизди, қул билан 
эмас, энг мухтарам инсон билан гаплашаётгандай суҳбат қурди... 
Хўп, мен бу динни қабул этсам, эвазига менга нима бор? — деб сўради чўпон. 
— Имонда ўлсанг, мукофотинг жаннат бўлажакдир. 
— У холда мен сенинг динингга кираман, сенинг пайғамбар эканингга ишонаман. Энди 
мен нима қилишим лозимлигини тушунтир. 
Жаноби Пайғамбаримиз шаҳодат калимасини айтиб турдилар, у такрорлади. Сўнгра деди: 
— Лекин, эй Оллоҳнинг пайғамбари, бу қўйлар менга омонатдир. Уларни эгаэгаларига 
топширишни истайман. 
Унга: «Йўўқ, энди қўйлар бу ерда қолади!» дейилмади. Чунки бу дин омонатга риоят 
этишни буюрадиган дин эди. Жаноби Расулуллоҳ унга йўл кўрсатдилар: 
— Қўйларни бу ердан нарироқ олиб бор, бир-иккимайда тошлардан от. Оллоҳ уларни 
сенинг ўрнингга эгаларига етказади. 
Чўпон тавсия этилгандек қилди. Сурув худди бир чўпон каровида кетаётгандай, 
ёйилмасдан, тарқалмасдан, тўғри қалъага қараб кета бошлади. Ҳаммаси бориб, эгаэгаларининг 
эшиги олдида тўхтади. 
Ўша кунги жангда, илк тўқнашувларда чўпон шахидлик шарбатини ичди. Ҳеч намоз 
ўқимади, намоз қандай ўқилишини ўрганишга фурсати ҳам бўлмади. 
Қамалнинг иккинчи ва учинчи кунлари ҳам бир-бирларига ўқ ва тош отишлар билан кечди. 
Бу орада Ҳазрати Алининг кўзларига чанг тўлиб, икки қадам олдини ҳам кўра олмай қолди. Сал 
дам олволиш учун бир чеккага ўтди. 
Тушки қуёш қиздираётган палла эди. Маҳмуд ибн Маслама иссикдан пана ахтариб, Наъим 
қалъаси деворининг тагига ўтирди. (Ҳайбар учтўртта қалъадан иборат бўлиб, ҳар бирининг 
алоҳида номи бор эди.) Сояда терлари қотиб, озгина тин олган бўлди. Ҳарҳолда бу яҳудийлар 
ўзларига лойиқ жазоларини топажаклар, дея ўйларди. Аср салқини тушиб, иссиқ сал ҳовридан 
қайтса, саваш янгидан бошланажак, икки томон бир-бири ила жон бозорига киришажак. 
Аммо энди Маҳмуд бу ердан кета олмас. Душманга қарши такрор жангга кириш унга 
насиб этмас эди. Тепасига бир марта қараб қўйиш, «Мен дўстимнинг уйининг соясида 
ўтирганим йўқ, ахир», дсйиш хаёлига келмади, туйқус бошига тушган тсгирмон тош уни 
ўтирган жойига қапиштириб ташлади. 
Воқеани узоқдан кўриб қолган мўминлар тез чопиб келишди. Чалажон холида уни жаноби 
Расулуллоҳнинг (с.а.в.) хузурларига келтиришди. Набиййи акмал дўстларининг аҳволини 
кўриб, хафа бўлдилар. Юзидан шилиниб осилиб қолган терини қайтиб жойига ёпиштириб 
қўйдилар. Маҳмуднинг энди такрор ҳаётга қайтиши имконсиз эди. Укаси Муҳаммад ибн 
Масламанинг жигари эзилди, паришон бўлди.
Маҳмуд қўшиннинг орқа томонига даволанишга юборилди. 
Тош ва ўқ отишдан зериккан яҳудийларнинг қалъадан чиқиб, ташқарида жанг қилгилари 

---

Саодат асри қиссалари. 3-китоб. Аҳмад Лутфий