Microsoft Word saodat asri 3 ziyouz com doc

 
* * * 
Юриш кечалаб давом этарди. Бир кечаси йўлчилар Амир ибн Аквога мурожаат қилиб: 
— Бизга бир нарсалар гапириб бсрсанг бўлмайдими, эй Амир! — дейишди. 
— Нега бўлмас экан? — деди Амир ва гўзал овози ила сўз бошлади: — «Оллоҳим, Сен 
бўлмаганингда ҳидоят топмасдик, садақа бермас, намоз ўқимас эдик. Тўла адо эта олмаётган 
бўлсак, мағфират қил. Устимизга амният ва ҳузур индир. Душман билан тўқнашганимизда 
оёқларимизни собит қил. Душманлар бизни куфрга чақирдилар, биз чекиндик, қабул этмадик. 
Улар эса куфр қўполлиги ила устимизга ташландилар...»
Бу чиройли овоздан ва шеърдан хушланган туялар шеърнинг ҳижоларига ва оҳангига мос 
қадам ташлаб борарди. Расулуллоҳ (с.а.в.): 
— Туяларни бундай ғайратга келтираётган у шоввоз ким? — деб сўрадилар. 
— Амир ибн Акво бу, эй Оллоҳнинг пайғамбари, — деб жавоб қилишди ёнларида 
кетаётган саҳобийлари. 
— Оллоҳ уни раҳматига олсин, марҳаматила муомала кўрсатсин, — деб дуо қилдилар. 
Ҳазрати Умарнинг юраги сиқилди. Амирнинг ажали яқинлашганини англади. 
— Эй Оллоҳнинг пайғамбари, қолдирсангиз, Амирдан фойдалансайдик, — дейишдан 
ўзини тия олмади. 
Фахри коинотнинг (с.а.в.) Ҳайбар калъаси устига бостириб бораётганларини эшитган 
Ғатафон қабиласи аввалдан яхши муомалада бўлиб келишган ҳайбарликлар ёрдамига етиб 
бориш учун тез ҳозирлик кўрди. Ўзларича, яхши қиляпмиз, деб ўйлашарди. Ростда, чин дўст 
қора кунда билинади. Қолаверса, мусулмонларга яхшигина бир дарс берилади, кўпдан бери 
Қурайш эплаёлмаётган иш қилинади. 
Расули акрам жанобимиз уларнинг шундай қилишлари мумкинлигини тахмин этганлари 
учун Ҳайбар билан Ғатафон ўртасида бир қароргоҳ тикдилар, уларнинг Ҳайбарга қўшилиш 
йўлини тўсмоқчи бўлдилар. 
Юртларидан қаҳрамонона кайфиятда чиққан ғатафонликлар орадан ҳеч қанча вақт 
ўтмасдан, ичларига тушган бир андиша билан олиша бошлашди. Булар кетишлари билан 
қабилага босқин қилинсая? Бошида унча аҳамият беришмади, лекин борабора бу қўрқув 
катталашиб, тинчларини буткул йўқотишди. Ахийри тўхташди, тўпланиб, масалани атрофлича 
муҳокама этишди. Ичларидан биттаси деди: 
— Дўстга ёрдам деб болаларни ва хотинларни таҳликага ташлаб кетиш ақлли 
инсонларнинг ишими? Биз кетсак, юртимиз хароб этилмаслигига ким кафолат беради? 
Яна бир киши унинг сўзларини қувватлади: 
— Ҳайбарлик дўстларимизнинг мустаҳкам қалъалари, мўл озиқовқатлари, урушқоқ 
йигитлари бор. Ясрибликлар қуш бўлиб учиб кирмасалар, бу калъаларга кираолмайдилар. Улар 
ҳам, эслари бўлса, қалъадан ташқари чиқишмайди, — деди. 
Ҳеч ким эътироз қилмади. Чунки бу сўзлар кўнгилларидаги ўртоқ тушунча ва орзуларни 

---

Саодат асри қиссалари. 3-китоб. Аҳмад Лутфий