Microsoft Word pirimqul qodirov erk ziyouz com doc

www.ziyouz.com кутубхонаси 
20
завқи келди. 
Бугун Саттордан фахрланган пайтларини эслаб кулди-ю: 
— Сиз ҳали ўзингизни билмас экансиз, — деди. 
— Йўқ, Розия, сиз билмайсиз! 
— Нимани? 
— Ҳозир сизнинг кўнглингиз менинг қаршимда нозик бир ойнага ўхшаб турибди. Мен шу 
ойнага тош тегмасин дейман. 
— Канақа тош, Саттор? — деб Розия энди сергакланди. 
— Балки тош эмасдир. Балки бунинг сиз учун аҳамияти ҳам йўқдир. Гап шундаки, мен 
ёшлик қилиб бекордан-бекорга эркимни қўлдан бериб қўйганман! 
Розия шу пайтгача завқ ва қувонч тўлқинлари орасида чаппар уриб сузиб келаётганга 
ўхшарди. Ипакдек майин тўлқинлар энди бирдан ғадир-будур тошга айланиб кетаётгандай 
бўлди. Розия сесканиб сўради: 
— Уйланганмисиз? 
— Беш йил олдин учрашмаганимиз менга алам қилади! 
Тошга айланаётган тўлқинлар Розияни исканжага олиб суякларигача зирқиратиб қисгандай 
бўлди. Унинг вужу-ди қақшаб: 
— Беш йил? — деди. — Болаларингиз ҳам бордир? 
— Тўрт яшар ўғилча бор. 
Розия шафқатсиз тош-тўлқинлар орасидан чиқиб кетмоқчи бўлиб талпина бошлади: 
— Мен нима!.. Мен сизнинг оилангизга... яхшилик истайман. Сиз менга ёмонлик 
қилганингиз йўқ... Кўша қаринглар! 
Саттор Розияни тирсагидан ушлаб ўзига қаратди: 
— Нега мунча ўзгариб кетдингиз, Розия? «Қўша қаринглар» деган гапингиз менга киноядай 
эшитиляпти! 
— Бошқа нима ҳам дейишим мумкин? 
— Агар мен у билан қўша қаришни истаганимда сизга бунчалик армон қилиб гапирмас 
эдим! 
Розиянинг кўзи олдида Саттор боягидан бутунлай бошқача — гўё у бирпасда беш-ўн ёш 
улғайиб, ували-жували киши бўлиб қолди. Бутун учрашув давомида Саттор ўзини тутиб, 
Розияни авайлаб келаётгани, армон аралаш айтган гаплари, ҳамкасбларини учратиб хомуш 
бўлиб қолгани, — ҳаммасининг ички сабабини Розия энди билди. У Саттордан бутунлай бошқа 
нарсалар кутиб алдангани кўнглини эзди. Унинг ўзига ҳам, Сатторга ҳам раҳми келиб, 
кўзларида бирдан ёш ғилтиллади. 
— Мен ўзим ҳам фаросатсизлик қилибман... Аввалроқ сезишим керак зди... Мени кечиринг, 
Саттор, оилангиз борлиги менга бундай таъсир қилмаслиги керак эди. Лекин мен нима қилай... 
умидим бошқача бўлганини яширолмаяпман. Ўзимни қўлга ололмаяпман. Ўзим-ўзимга 
бунчалик аянчли кўринаман деб ҳеч ўйламаган эдим! 
— Сиз ўзингизни айбламанг, Розия. Сиз самимийсиз, оқкўнгилсиз. Сизни мен қийнаб 
қўйдим. Кўзингиздаги ёшдан менинг юрак-бағрим ўртаниб кетяпти. Йиғламанг, илтимос 
қиламан! 
Саттор Розиянинг кўз ёшини қўли билан секин артиб олди. Розия атрофига қаради. Ҳамма 
нарса тутун аралаш туман орасида ётгандай хира кўринарди. Улар Навоий кутубхонасидан 
нарироқда, дарахт пана қилиб турган йўлка четида туриб гаплашмоқда эдилар. Розия кўзини 
қоплаган туман ичидан чироқларини ёқиб ўтаётган узокдаги трамвайни кўрди. У қалбини ҳам 
тутундай қоплаб олган аччиқ туйғудан тезрок қутулгиси келди. Трамвайга томон интилиб: 
— Мен кетаман! — деди. 
Саттор у билан видолашаётгандай мунғайиб: 

---

Пиримқул Қодиров. Эрк (қисса)