|
www.ziyouz.com kutubxonasi
122
— Tez orada, — uni ishontirib dedi ota. — Balki, kechqurun ko‘rarmiz.
— Marsliklar bitta qolmay qirilib ketgan-ku, — dedi oyim.
— Yo‘q, qirilib ketishmagan, — anchadan keyin javob berdi dadam. — Men sizlarga marsliklarni
ko‘rsataman, bu aniq.
Timoti lunjini osiltirdi, biroq hech nima demadi. Hammasi qandaydir g‘alati edi. Ta’til ham, baliq ovi
ham, kattalarning bir-biriga qarab olishlari ham.
Uning ukalari esa marsliklarni tomosha qilmoqchi bo‘lib kanalning ikki metrli tosh devoriga kaftlari
tagidan ko‘z uzmay tikilib turishardi.
— Ular qanaqa o‘zi? — surishtirardi Maykl.
— Ko‘rganingda bilasan. — Otasi go‘yo kinoya qildi va Timoti uning yanoqlari uchayotganini
payqadi.
Onasi g‘oyatda nozik va mo‘rt edi, zarrin sochlarini boshiga fir’avnlar bosh kiyimi — tiaraday
tashlab olgan, ko‘zlari esa kanalning soyadagi chuqur muzdek suvi rangiga o‘xshab, yoqut xolchalari
bo‘lgan qariyb qirmizi tusda. Uning ko‘zlarida baliqday goh yorqin, goh xira, birlari tez, yashinday,
birlari sekin, imillab suzayotganini ko‘rish mumkin edi, gohida esa — deylik, ayol osmonga, Yer
bo‘lmagan joyga qaraganida, ko‘zlarida hech nima bo‘lmasdi, faqat rang bo‘lardi, xolos... Ona qayiq
tumshug‘ida o‘tirardi, bir qo‘lini bortga, ikkinchisini shimining dazmollangan joyiga qo‘yib olgan,
oftobda kuygan yumshoq bo‘yin chizig‘i oq gulga o‘xshagan yoqa ochilgan joyga borib uzilar edi.
Ona hammavaqt oldinga qarardi, nimanidir ilg‘amoqchi bo‘lardi, ammo ilg‘ayolmay eri tomonga
o‘girilardi; erining ko‘zlarida u oldindagi narsaning aksini ko‘rdi, eri esa bu aksga o‘zidan nimadir bir
narsani, qat’iy ahdi qarorini qo‘shdi va uning yuzidagi keskinlik kamaydi, ayol yana oldinga o‘girilib
oldi, bu safar nimani izlash kerakligini bilib, xotirjam tikila boshladi.
Timoti ham tikilar edi. Biroq u keng tekis vodiyning o‘rtasidagi binafsharang kanalning o‘qday tik
chizig‘ini ko‘rib turardi, vodiy suv yuvgan pastqam tepaliklar bilan qurshalgan edi. Chiziq osmon
chekkasidan nariga chiqib ketardi va kanal tobora nariga, yana ham nariga, xuddi bir silkisang quruq
bosh chanog‘idagi qo‘ng‘izchalar kabi jangirlab to‘kilib tushgudek shaharlardan ham nariga cho‘zilib
ketgandi. Issiq kun va salqin tunlarda yoz tushlarini ko‘rayotgan yuzta, ikki yuzta shahar...
Mana shu sayrni deb, mana shu baliq ovini deb ular millionlab mil uzoqlikdan uchib keldilar.
Raketada esa qurol bor edi. Ta’tilga ketdik emish! Mana, bu oziq-ovqatlar nechun — kam deganda
rosa bir yilga yetadi — ularni raketaning shundoq yonginasiga g‘amlab qo‘yishibdi-ku, ta’til emish!
Ammo bu ta’til ortida quvonchli tabassum emas, balki qandaydir shafqatsiz, qattiq, hatto qo‘rqinchli
bir narsa yashiringan. Timoti hech bu yong‘oqni chaqolmadi-chaqolmadi-da, ukalarining esa bu bilan
ishlari yo‘q — o‘n yoki sakkiz yoshdagi bolakaylarning xayolida nimalar bo‘lardi deysiz?
— E, qani marsliklar? Odamni jinni qilishadi! — Robert iyagi uchini kaftiga qo‘ygancha kanalga
tikildi.
Dadamning qo‘lida eskicha yasalgan bir atom radiosi bor edi: uning boshini, qulog‘i yonini bossang
bo‘ldi, radio biron narsani kuylagancha yoki gapirgancha aylana boshlaydi. Dadam ayni paytda
radioni tinglab turardi va uning chehrasi mana shu o‘lgan mars shaharlaridan biriga o‘xshab ketardi —
tund, ezilgan, hayotdan asar yo‘q.
So‘ng u radioni onaga uzatdi. Onaning lablari ochildi.
— Nima ... — Timoti savol bermoqchi bo‘ldi-yu, gapini tugatolmadi.
Chunki shu lahzada birining ketidan ikkinchisi bo‘lib ikkita ulkan portlash ularni silkib tashladi va
hang-mang qilib qo‘ydi, ketidan yana kuchsizroq bir nechta portlash sodir bo‘ldi.
Ota boshini orqaga tashladi-da, tezlikni oshirdi. Qayiq suvni qattiq shaloplatgan va sakragan ko‘yi
olg‘a uchib ketdi. Robert darhol o‘zini o‘nglab oldi, Maykl esa qo‘rqqanidan yuragi yorilgudek bo‘lib
chiyilladi va naq burni tagidan uchib o‘tayotgan oqimga qaragancha onasining oyoqlariga yopishdi.
Tezlikni oshirib, ota qayiqni shiddat bilan burdi va ular ensiz qo‘shimcha kanalga, krablar hidi anqib
turgan eski yarimvayrona toshqirg‘oqqa suzib kelishdi. Qayiq tumshug‘ini tosh qirg‘oqqa shunaqangi
qattiq kelib urdiki, hamma oldinga munkib ketdi, ammo hech kim lat yemadi, ota esa ularning kelib
Marsga hujum (roman). Rey Bredberi
Do'stlaringiz bilan baham: |
