Microsoft Word lisonut-tayr ziyouz com doc

www.ziyouz.com
 
кутубхонаси
 
87
Nafis libos kiygan Uzro kabi go'zal chehrali soqiy hushini yo'qotgan yigitga qo'sha-
qo'sha qadah ichirar edi. May jomi uyat o'tiga suv sepib o'chirgach, ular bir-birlariga 
pardasiz so'zlar ayta boshladilar. Shu tarzda g'amli oshiq va mungli ma'shuq ishrat uyida 
birga bo'ldilar. Ular shunday birlikka erishdilarki, o'rtadan ikkilik degan narsa ko'tarildi. 
Havas imkon beradigan har qanday ko'ngil ochishni bu ikki hamnafas bir-birlaridan 
topdilar. Ular shunday adabsiz ishlar qildilarki, bularni sharhlab o'tirish odobdan emas. 
Ham yigit mushtoq, ham qiz muhtoj bo'lib, ular yuzga yuz, og'izga og'iz qo'ygan edilar. 
Qolgan ishlarni ham shunga qiyos etsa bo'ladi. Oxiri nima bilan tugaganini ham shundan 
bilib olish mumkin. Saharga qadar ular shu xil ayshu ishrat qurib, ikki tomonlama 
adabsiz ishlarga yo'l qo'yishdi. 
Subhidam tun sirini tosh qilib, yer ustidagi mushkdek qorong'ulik ustiga oppoq kofur 
sepa boshladi. Tong oqarishib kelmoqda edi. May ham ularga kuchli ta'sir qilib, bazm 
qiluvchilarning hushini olib qo'ygan edi. Bundan bezovta bo'lgan ikki kanizak parda 
orqasidan turib, kuy chalishni boshlab yubordi. Ular bazm qiluvchilarning aqlini o'g'irlab, 
yigitni yana behush holga keltirdilar. Xastalik unga ta'sir qilib, u behol bo'lgancha yerga 
yiqildi va idrokni yo'qotdi. 
Tadbirkor kanizaklar bunga erishgandan so'ng, oshiqni tag'in kajavaga solib, 
oyog'idan mahkam bog'ladilar. Uni o'zlari olib kelgan o'sha avvalgi koshonaga olib borib 
qo'ydilar. G'am tikanidan ozor chekuvchi oshiqni yana o'z g'amxonasiga yetkazdilar. 
Yigit mastlik uyqusidan xalos bo'lgach, dimog'iga tong yeli kelib urildi. U ko'z ochib, 
mulohaza yurita boshladi. Bo'lib o'tgan ahvol, yuz bergan hodisalar birma-bir uning 
xayolida gavdalanar edi. Mahbubasini eslab, ichidan mungli bir oh otilib chiqdi, a'zoyi 
badanini toshga urib, sog' joyini qoldirmadi. O'z-o'zi bilan ko'p mojarolar qilib, bu yorug' 
olam ko'ziga qorong'u ko'rinib ketdi. Ko'zlaridan yulduzlar kabi yoshlarini shashqator 
to'kib, ohu dard chckar, atrofga g'avg'o solar edi. Vasl bazmini xayoliga keltirib, 
jinnilardek nola qilardi. U o'z-o'ziga shunday der edi: 
— Yo Rab! Ne tadbir aylayin?! Kimga o'z holimni bayon qilayin! Agar buni birovga 
aytmay, xomush turay desam, toqatim yetadimi?! O'zimni ushlab turishga quvvat topa 
olamanmi?! Holatimni yashirin tutishni yoki oshkor etishni ham, so'z deyishimni yoki tek 
turishimni ham bilmayman. Bu dardimni aytgan bilan ado qilib bo'larmidi! Menda uning 
mingdan birini gapirishga ham imkon yo'q. Agar uni maxfiy tutishni xayol qilsam, unda 
jon tark etishim mumkin...  
U shu tarzda g'avg'oyu nola chekar, na tanida ruh, na boshida hush qolgan edi. Uning 
bu xil hayratlanishi har lahza jonga ta'sir qilar, el ham uning bu holiga hayron bo'lar edi. 
Har kishi uning bu ahvolini so'rasa, u javob bermay, faqat shunday der edi: 
— Mendan, bularni so'ramangiz, kuyganim basdir, yana kuydirmangiz! Holatimni 
sharh etib bo'lmaydi, bunga erishmagan kishi uni his eta olmaydi. 
Yo Rab! O'sha iqbol bilan vasl bazmida istiqbolga erishgan kishi men edimmi?! Agar 
men uni sharh qilmoqchi bo'lsam, boshqa kishi bunga ishona oladimi?! Hayratim jonimni 
o'rtar — naylayin?! Jismi vayronimni o'rtar - naylayin?! 
Avval vasl birligi ichra maqsadga erishib, ma'shuq bilan qovushdim. So'ngra hijrondan 
bu xil mashaqqatga duch kelib, hayrat ichra hayratga cho'mmoqdaman. 
Yo Rabbiy! Shunday ajib cheksiz bir holatga tushib qoldimki, uni hech kimsaga nasib 
etmagin! 
 
CLXI 
Faqru Fano vodiysining so 'zi 
 
Hayrat vodiysidan o'tsang, Faqru Fano vodiysiga duch kelasan. Bu vodiyda xomush, 

---

Lisonut-tayr. Alisher Navoiy